Dvöl - 01.10.1938, Qupperneq 62

300
D V ö L
sem fært er. Allir menn eiga að fá
sem jöfnust tækifæri til þess að
þroskast og komast áfram í líf-
inu. En það á að verðlauna þá
sem verja sínu pundi vel, en hinir,
sem ekki gera það, eiga að finna
afleiðingar sinna eigin gjörða.
Sumir menn blása sig út af á-
huga fyrir lands- og bæjarmál-
um og ná þannig fyrir ]?msa að-
stöðu í störf og bitlinga. En þeg-
ar slíkt er fengið, týnist ekki
sjaldan áhuginn í eigin maga og!
bólar svio lítið á honum þaðan aft-
ur. Fórnfýsin fyrir áhugamálunum
vill þá oft gleymast, en skriðdýrs-
hátturinn fyrir valdhöfunum í
ýmsar áttir verður meira og meira
áberandi eftir því sem bitlingar.
fjölga og launin af almannafé
hækka.
Þetta þykir máske svartsýnL
En svona er það, Og það væri
ánægjulegt að lifa stefnubreytingu:
á ýmsu af þessu, og hún verður
að köma, eigi ekki allt að fara
aftur á bak og þjóðin að lenda í
aumingjaskap.
Náttúrufriðun,
Á öðrum stað í þessu hefti er
athyglisverð grein um náttúru-
friðun eftir hinn vinsæla kenn-
ara við Menntaskólann á Akur-
eyri, sem hefir undanfarið sýnt
áhuga sinn og velvild til þessara
mála. Allir ættjarðarvinir, og þó
einkum þeir, sem sérstaklega eru
elskir að íslenzkri náttúru, munu
fagna grein Steindórs. Af athug-
unarleysi, deyfð eða ónógum ski’n-
ingi á dýrmæti íslenzkrar náttúru,
koma mörg af mistökunum, sem
eru stöðugt í þessum efnum. —
Vegna þessa máls ætla ég að
minnast örlítið á einn stað sem
dæmi, af því að mér er hann sér-
staklega kunnur. Það er Hreða-
vatn í Borgarfirði. Þangað sækir
margt ferðamanna á sumrin, til
þess að njóta þar hinnar indælu
og fjölbreyttu náttúrufegurðar,
sem þar er. Og margir þeirra
tjalda þar í skógarrjóðrum yfir
lengri og skemmri tíma. En svo
ill er umgengnin allmikils híuta
þessa fólks, að bóndinn að Hreða-
vatni, Kristján Gestsson, sem er
gestrisinn og góðviljaður maður,
ráðgerði s.l. sumar að bannafram-
vegis öllum að tjalda í landi sínu.
Og þetta er sannarlega ekki að
ástæðulausu. Þegar t. d. er bor-
inn saman frágangur hálfvilltra
Indíána á tjaldstæðum þeirra úti
í rjóðrum frumskóga Ameríkuog
sumra sumargestanna, er tjalda í
fögrum skógarrjóðrum hér norð-
ur á Islandi, þá þola íslendingarn-
ir ekki nærri alltaf samanburðinn.
Dósadrasl, bréfadót og allskonar
rusl liggur oft cins og hráviði
eftir umhverfis tjaldstaðina. Þar
að auki eru hin litlu, fögm bjark-
artré umhverfisoftogtíðum meira
eða minna særð og lömuð. Og
stundum ber það líka við, að sum-
stærstu og fegurstu trén eru brot-
in og eyðílögð. Þannig var það