Dvöl - 01.10.1938, Page 66

304
ÐV6L
Guðmundur Ingí;
Systklnín á Vöðhim
Viö morgunsins grcía birtublœ,
s&m bregdur á alla vegi,
nú vakna pau ein í afdalsbœ
sem örvud af nýjum degi.
Paa vetrarins skgnja fingraför
í frostrós á litlum glugga.
/ skyndi pau klœdast, ung og ör,
i árdegis pöglum skugga.
Svo hverfa pau bœfii, hljód en fús,
aö heimilisstörfum brýnum.
Hann gengur med natni um
hlööu og hús
og hugar ad skepnum sinum.
Par á hann sitt sviV og pekkir pá
livar parfirnar til hans kalla.
Svo gefur hann fram hin grœnu strá
á gar'&pnn, i jötu og stalla.
Hún tosar tun eldsins gl og prótt
úr efnisins föstu böndum.
Og logarnir eflast undrafljótt
hjá ungmegjar leiknum höndum.
Svo elda peir mat og glja bœ
og uppfylla parfir tvennar.
Og eldhúsió fœr sinn eigin blœ
af glnum og návist hennar.
Um sveitabœ pennun sjá peim ber,
peim, segtján og nitján vetra.
Og ceskuna bindur önnin hér,
pvl örlögin gáfu ei betra.
Hann faöir peirra i fgrra dó,
er fullt var af sorg og húmí.
En módirin lifir, liggur pó
hér langt frá í sjúkmrúmi.
Pví sitja pau ein sín œskutún
og eflast af skyldum brýruim.
Svo fallega vaxib hefir hún
i húsmóburstörfum sífuim.
En stundum var óskin önnur par,
er útpráin heita, sdra
sinn töfrandi seið t bœinn bar
og brjóst hennar, seytján ára.
Og útvarpið fögnuö fœrir peim
meö fréttir og sögn og kvœdi.
Þa/ö opnar peim lífsins huliösheinr,
sem heillar pau til sín bœöi.
1 fjapskann fer út lians unga sál
meö atburöasögum skýrum.
Og hún situr rjóö meö hönd á nál,
en hugann i aefintýrum.
Svo llöur á kvöld og kgrröum frá
enn kallar pau skylduvinna.
Meö fötur i hönd pau fara pá
í fjósiö til mjalta sinna.
Og starfsemin leggur Ijúfan blœ
á leiö hinna svölu daga.
— Hiö fábrotna lif í lágum bœ
er lifandi hetjusaga.
1.—11.—’38.