Dvöl - 01.04.1946, Qupperneq 6

84
DVÖL
STEPHEN VINCENT BENÉT er
amerískur rithöfundur og hefur hann
bæði ort ljóð og ritað skáldsögur.
Hann er einkum frægur fyrir snjallar
smásögur, og er ein hin bezta þeiira
talin „Djöfullinn og Daníel Webster',,
sem komið hefur í íslenzkri þýðingu
í „Dvöl“, Benét er talinn meðal fær-
ustu rithöfunda, er nú eru uppi.
v______:_________________________!_J
mundi það hverfa í mistur kom-
andi nætur. Hann varð að safna
saman sprekum, kveikja eld, ná í
eitt eða tvö epli, finna vatn og út-
búa náttból. Á morgun ætlaði hann
að byrja að byggja yfir sig kofa.
Ef til vill væri réttast að ljúka
smíði bátsins, áður en hreyft væri
við fjársjóðnum. Fjársjóðurinn gat
beðið — ekki hljóp hann burt. Og
ekki mundi heldur tíminn hlaupa
með Vasco Gomez frá fjársjóðnum.
Það var morgun einn, þegar
Vasco Gomez hafði nær lokið verki
sínu, að hann í fyrsta sinn fann,
hve algerlega einmana hann var.
Honum var þetta ókunn tilfinn-
ing. Svo alókunn, að hann missti
hnífinn, sem hann hélt á i hendi
sér, er hann varð fyrstu áhrifanna
var, eins og hann hefði verið
sleginn á úlnliðinn. Hann tók þó
óðara hnífinn upp aftur og hélt
áfram verki sínu. En tómleika-
kenndin vildi ekki yfirgefa hann.
Líf hans hafði hvorki verið fá-
breytt né rólegt. Hann hafði átt
skipti við konur og karla en aldrei
þvingunarlaust. Ef hann leit til
baka yfir atburði síðustu ára, gat
hann tæpast fundið þess nokkur
dæmi, ekki einu sinni í skipsbroti,
að henn hefði verið aleinn, skilinn
úr öllu sambandi við heiminn. En
nú var hann einmana.
Hann var einmana og vitneskjan
um það hratt honum til að hugsa.
Vasco Gomez var ekki vanur að
hugsa, allra sízt um sjálfan sig.
Verk hans krafðist nokkurrar
umhugsunar, en ekki nógrar. Áð-
ur, meðan fjársjóðurinn var í fjar-
lægð, var hann nóg umhugsunar-
efni og áætlanaefni . Nú var fjár-
sjóðurinn innan handar. En það
rúm, sem hugsunin um hann skip-
aði áður fyrr í huga hans. var nú
fyllt öðrum, óvenjulegum hugsun-
um.
„Hver er hann þessi Vasco Gom-
ez?“ heyrði hann sjálfan sig
spyrja, gagntekinn einhverjum
undarlegum ótta.
„Vasco Gomez? Hvað, það ert
þú — það er ég — þú ert hér, mað-
ur — þú ert að smíða bát!“ Hann
talaði háum rómi, hann fann
nokkra fróun í því að heyra rödd
sína. En eftir stundarkorn ásóttu
hann sömu hugsanirnar og fyrr.
Vacso Gomez — hann vissi áreið-
anlega hver Vasco Gomez var!
Hann sá hann berjast, drekka
kyssa axlir gleðikvenna, klifra upp
skipshliðar með langan hníf milli
tannanna. Stór og grófgerður,
hraustur og hugrakkur.