Dvöl - 01.04.1946, Síða 10

88
DVÖL
það er kominn tími til fyrir þig að
leggja af stað, vinur minn, á
morgun förum við.
Morgu^dagurinn rann upp,
sjórinn var sléttur eins og spegill.
Og þó, var ekki skýhnoðri yzt við
sjóndeildarhringinn í suðri? Hann
yggldi sig óþolinmóður — var hann
að tapa sér? — sjómaður hræddur
við hvítan smádíl á himinhvolf-
inu? Tregum skrefum gekk hann
að bátnum. Þá datt honum nokkuð
nýtt í hug og honum létti stórum,
umbúðirnar utan um fjársjóðinn.
Gömlu pokarnir voru fúnir, hann
varð að búa til nýja poka eða
nýjar kistur. Hann varð undir
eins rólegur og eyddi morgninum
til að velja sér við í kisturnar.
Að lyktum voru kisturnar til-
búnar, en ekki fyrr en stormarnir
voru byrjaðir. Vasco Gomez var
enginn fáviti — aldrei mundi hann
leggja á haf með þvílíkan farm,
fyrr en stormatíminn væri um
garð genginn.
Á meðan dreymdi Vasco Gomez
dagdrauma, þar sem hann lá á
fjársjóði sínum. Til þessa dags
hafði líf hans verið helgað baráttu
líðandi stundar, en nú dafnaði
ímyndunarafl hans eins og stór
svefnjurt, draumarnir voru eins og
skarlatsklæði breitt fyrir bera
fætur honum til að ganga á.
í fyrstu voru þetta venjulegir
dagdraumar farmannsins — nóg
fæða og drykkjarföng — eftirlátar
gleðikonur í hverri höfn — en
með tímanum urðu þessir draum-
ar markvissari, fágaðri, stórfeng-
legri. Hljómleikar við hvert borð-
hald, beztu víntegundir bornar
fyrir hann. Hann hvorki hámaði
í sig matinn né( varð ofurölvi.
Ef hann ók sér til skemmtunar,
voru þjónar og varðmenn á allar
hliðar, konungurinn kallaði hann
frænda sinn og kyssti hann á kinn-
ina. Og þegar hann kom heim til
hallar sinnar, var það ekki nein
gleðikona, sem bauð hanh velkom-
inn, heldur konungsdóttir, sjávar-
dís, fegurðin sjálf í gyðju líki.
Stundum var hún svört eins og
nóttin, stundum björt eins og
morgunroðinn. Það skipti engu
máli — hún var ætíð sú sem hann
óskaði helzt, ímynd allra kvenna,
sem hann hafði kynnzt, en þó
ætið jafn fögur.
Svo jókst vald hans og tök hans
náðu æ víðar. Hann kom af stað
styrjöldum og samdi frið, rændi
eina þjóð og lagði aðra undir sig,
saddi hungur sveltandi þjóða,
stillti æðisgengnar öldur úthafs-
ins. Konungurinn kallaði hann
ekki lengur frænda, nú tók
hann með þökkum hnútunum af
borði Vasco Gomez. Menn hvísl-
uðu um það sín á milli, að eng-
inn, nema himnafaðirinn, gæti
búið yfir öðru eins valdi. Og boð
fékk hann áreiðanlega, sem ekki
voru öll af þessum heimi.
Morgun einn, er stormurinn var
á enda, var Gomez á gangi og