Dvöl - 01.04.1946, Qupperneq 15

DVÖL
93
Hann var djúpt sokkinn í hugsanir
sínar, þegar hann heyröi hróp frá
einum manna sinna, svo að hann
greip til sverðsins. Brátt sá hann
hvar maðurinn stóð og veifaði
handleggjunum. Hann flýtti göngu
sinni í áttina til hans.
Sjómennirnir viku til hliðar
fyrir honum. Allt í einu stóð hann
augliti til auglits við einhvern
ókunnugan. Maðurinn sat í skúta
nokkrum milli tveggja kletta,
spennti greipar um hnén og horfði
út á hafið. Nokkrar fatadruslur
héngu enn utan á honum og krabb-
arnir höfðu ekki snert hann, en
líkaminn var eins og skorpnað leð-
ur. Hann hlaut að hafa verið dauð-
ur marga mánuði — það, sem
eftir var, var skurn, sem sól og
vindur höfðu þurrkað og varið
rotnun. Andlitsdrættirnir voru
mjög skýrir, andlitið bar jafnvel
sérstakan svip — svip, sem for-
inginn hafði séð áður. Hann bar
vasaklútinn upp að vitunum, þeg-
ar hann minntist þess, hvenær
hann hafði séð þetta síðast. Nei,
jafnvel sólin og vindurinn gátu
ekki máð burtu þennan svip.
Sjómaður einn tróð sér fram.
„Vitið þér, hver hann er?“ spurði
hann ákafri röddu. „Það er Gomez,
hinn grimmi sjóræningi, herra.
Ég hef séð hann áður og Tom
hefur líka séð hann — og þar
hefur hann fengið, það sem hann
Þurfti með, sá portúgalski djöfull,
segi ég!“
„Já“, sagði foringinn, sem tæp-
ast hafði hlustað á þetta, „það
getur vel verið hann. Við heyrð-
um, að hann hefði verið yfirgef-
inn á eyðiey og . . .
„Rétt er það, yfirgefinn“, sagði
sjómaðurinn, „sá grimmi hundur.
Jafnvel hans eigin skipshöfn varð
leið á honum að lokum og . . .“
Hann hallaði sér áfram, eins og
til að hrækja framan í þessa
skorpnuðu mannsmynd.
„Eigðu vizku þína sjálfur, mað-
ur minn“, sagði foringinn harka-
lega, og maðurinn hörfaði frá.
Hann og félagar hans voru nú að
telja upp glæpi þess látna, en for-
inginn hlustaði ekki á þá.
Hann horfði á Vasco Gomez.
Hann hlaut að hafa rétt fyrir sér
— enginn gat misskilið þennan
svip, sem einu sinni hafði séð
hann. Og þó gat hann ekki skilið
það.
Augu hans leituðu niður til
strandarinnar, til landkrabbanna,
sem stukku þar aftur og fram —
já, þar voru sjóskjaldbökur niður
frá — ávextir inn til eyjarinnar,
fiskar í sjónum. Eyjan var lítil,
en vistir nógar til að fæða heila
skipshöfn.
„Og þó gæti ég svarið, að mað-
urinn dó úr hungri,“ muldraði
foringinn í barm sér. „Það er ein-
kennilegt."
Ingi Tryggvason, þýddi.