Dvöl - 01.04.1946, Qupperneq 18

öö
aði á móts við okkur. Ég hrökk við
af undrun, því að út úr bifreiðinni
steig enginn annar en dularfulli
sjúklingurinn minn. Þegar hún
kom að dyrunum kom hún auga
á mig og stanzaði. Hún greip
hendinni sem snöggvast upp að
hálsinum, en sneri sér síðan
snögglega undan og hraðaði sér
áfram.
„Falleg stúlka, finnst yður það
ekki,“ sagði veitingamaðurinn.
„Þetta er annar Bridgers-tvíbur-
inn. Þeir hafa búið hér frá því þeir
fæddust. Hún hlýtur að hafa á-
litið, að hún þekkti yður, af því
hún starði svóna á yður. Hin tví-
burasystirin er nákvæmlega eins
í útliti, hún er alveg eins fögur,
en hún hefur ör á annarri kinn-
inni. Það er hið eina, sem hægt
er að þekkja þær sundur á. Þessi
sem við sáum, heitir Nancy, en hin
Luella og er gift. En þessi er það
ekki. Ég skil reyndar ekki, hvern-
ig á því stendur. Hún hlýtur þó
að hafa haft góð tækifæri til þess
meö alla peningana og fegurðina.“
„Já,“ sagði ég, „Hún er fögur.
Segðu mér eitthvað meira um
hana.“
„O já,“ sagði hann. „Þetta er allt
saman dálítið undarlegt. Luella
átti litla stúlku, ársgamla, ofur-
lítið engilbarn. Hún líktist mjög
móður sinni, hafði brúnt hár eins
og hún. Nancy, sem bjó hjá systur
sinni, vann alls konar störf í bæn-
um. Dag einn, er hún var að aka
DVÖL
bifreið sinni aftur á bak út úr
skýlinu, vildi svo til, að litla stúlk-
an hafði vappað út á gangstétt-
ina —-------
Nancy átti enga sök á þessu.
Enginn hefði getað varazt þetta.
En Nancy var alveg frávita og
grét hverja stund, og þetta endaöi
með því, að hún fékk alvarlegt
taugaáfall. Hið versta var, að hún
vissi, að Luella mundi aldrei geta
eignazt fleiri börn.
Þegar fjórir eða fimm mánuðir
voru liðnir frá þessum atburðum,
fór Nancy til New York til þess að
leggja stund á listnám — það
sögðu þau að minnsta kosti, en við
álitum, að það væri til þess að
reyna að leiða hugann frá því, sem
skeð hafði. Hún var fjarverandi
nærri ár En fyrir nokkrum mán-
uðum síðan kom hún heim aftur.
Það var einmitt stuttu eftir að
Luella og maður hennar voru
komin heim úr ferð til Suðurríkj-
anna og höfðu* komið heim með
litla, brúnhærða stúlku, mjög fall-
ega. Þau höfðu tekið hana í fóst-
ur. Hún líktist litlu stúlkunni, sem
þau misstu, eins og einn .vatns-
dropi öðrum. Maður hefði alls
ekki getað þekkt þær sundur.
Þetta er eitt hið merkilegasta, sem
ég hef kynnzt.“
,Já, þetta er mjög undarlegt,“
sagði ég. „En þetta hlýtur að hafa
bætt þeim missinn.“
„Já, já. Luella er eins og önnur
manneskja síðan, og Nancy hefur