Dvöl - 01.04.1946, Blaðsíða 26

104
varð konunni fyrst að orði. Við
sögðum henni eins og satt var, að
við hefðum sett metnað okkar í
að fara sem mest fararinnar upp
á eigin spýtur. „Voruð þið ekki
hræddar að fara upp Skálakamb,"
var næsta spurning. Við neituðum
því harðlega. En í stað þess að
hallmæla okkur fyrir fífldirfsku
og flan, eins og allir aðrir höfðu
gert, sagði konan með aðdáun í
röddinni: „Þið eruð bara eins og
karlmenn, og það færir1) karl-
menn,“ bætti bóndi hennar við.
Þennan tón líkaði okkur betur
við, þótt við værum því ekki sam-
mála, að einskorða dugnaðinn við
karlmenn.
Við fórum þess á leit að fá flutn-
ing yfir víkina, en þess var ekki
kostur. Bóndi kvað ólendandi á
Horni fyrir brimi.
Dagur var nú að kvöldi svo við
báðumst gistingar og var hún
strax heimil. Húsfreyja bauð
okkur til stofu og bar okkur mat
mikinn og góðan. Við gerðum
matnum „ókvenlega“ mikil skil,
og léttvægir diskar fóru af borð-
um. Húsfreyja hafði reitt okkur
hvílu á bekk í stofunni. Við tókum
því á okkur náðir og sofnuðum
brátt.
Eldsnemma næsta morgun vakn-
3) Færir menn eru þeir kallaðir á
Hornströndum, sem geta farið í fjöll án
þess að sundla.
DVÖL
aði ég við það að húsið lék á
reiðiskjálfi. Var nú komið þvílíkt
rok, að ég hafði varla séð eða
heyrt öllu meira, og mér fannst
hvassviðri gærdagsins goluþykur
hjá þessu. Ég hnippti í Hana og
benti út um gluggann á lausa
muni, sem þyrluðust eins og fis
fyrir ofurmagni vindsins.
Hún, sem var syfjuð, horfði upp
í loftið og rak augun í lampann,
sem sveiflaðist þar fram og aftur
á fleygiferð. „Hann getur komið
í hausinn á okkur,“ æpti hún og
stakk höfðinu undir sængina.
Heimafólk tjáði okkur, að gildir
karlmenn mættu hafa sig alla við,
ef þeir ættu að komast milli ná-
lægustu skepnuhúsa. Við tvær,
litlar konur, máttum því búast við
að fljúga eins og þurrir hrossa-
taðskögglar eitthvað út í buskann.
Þar sem við þar með vorum
nauðbeygðar til að níðast á gest-
risni hinna greiðviknu húsráð-
enda enn um stund, lágum við
kyrrar í rúminu og létum okkur
líða vel.
Húsfreyja, sem sá hvað við vor-
um latar, færði okkur ilmandi
kjötsúpu ásamt sílspikuðu sauða-
kjöti. Við réðumst á hið girnilega
kjöt af mikilli grimmd og lukum
af hrokafullum súpudjskum. Ég
var þá orðin svo södd, að ég lagðist
út af og gat mig varla hreyft. En
Hún, sem hugðist að bæta á sig
öðrum diski, reyndi að telja mér
trú um, að það þætti dónaskapur