Dvöl - 01.04.1946, Qupperneq 27

DVÖL
105
á Ströndum að eta einungis einn
súpudisk í einu. En dóni varð Ég
þá að heita, því nú mátti ég ekki
meir. En Hún lauk af öðrum diski
og sýndi þar sem fyrr hvílík
hreystikona hún var.
Upp úr hádegi slotaði veðrinu að
mun og hugðum við þá til ferðar.
Ætlunin var að ganga inn fyrir
Hornvík. Fyrir botni Hornvíkur er
eins og fyrr er getið, bærinn Höfn,-
Þar er og allmikið undirlendi. Var
gamalla manna mál, að engjar
þar nægðu 12 karlmönnum til
sláttar sumai’langt. Skammt frá
Höfn er á, sem Hafnarós nefnist.
En það er einkennandi fyrir ár
þar norður frá, að nöfn þeirra enda
á ós en ekki á, á eða fljót eins og
í öðrum landshlutum. Taldi Ég
það vera af því, hve stuttar þær
væru, en ekki veit ég hvort sú
tilgáta á nokkurn tilverurétt.
Okkur var sagt, að Hafnarós
hefði verið á ís, en væri nú ótrygg-
ur, hugsanlegt væri þó að vaða
hann á fjörunni. Unglingspiltur í
Rekavík fylgdi okkur að ósnum.
Á fjörunni var ósinn bráðófær.
Hann valt þar fram kolmórauður,
hyldjúpur og straumþungur, auk
þess sem drengurinn sagði okkur
frá sandbleytum og alls konar en-
demum, sem í honum leyndust.
Drengurinn reyndi að vaða út í
en sneri brátt til baka. Við geng-
um þá upp með ósnum í þeirri von
að geta komizt yfir ísinn. Dreng-
urinn fékk lánuð skíðin mín til að
kanna ísinn, en ótryggan ís er
öruggara að ganga á skíðum. Við,
sem alltaf vorum jafn bráðlátar,
eirðum ekki biðinni á bakkanum
og héldum í humátt á eftir drengn-
um. Vatn rann ofan á ísnum og
var hann allháll. Veðrinu hafði
slotað að mun en þó komu enn
snarpar þotur.
í einni hviðunni fýk ég af stað
á fleygiferð niður eftir ánni.
Framundan var opinn hylur,
bólginn af klakaruðningi, og
sandkvika í botni. Óskemmtilegt
útlit. Skyldi hér enda mín fræga
för? Átti ég eins og Móse forðum
aðeins að eygja fyrirheitna landið,
en komast þangað aldrei? Og því-
lík ferðalok. Að kafna í sandbleytu,,
reka síðan hauslaus á haf út og
verða sjódraugur við Hornbjarg.
Þessar og álíka skemmtilegar
hugsanir flugu um huga minn,
þegar Ég í ofboðslegri skelfingu
horfði á hið síminnkandi bil, sem
var á milli mín og vakarinnar.
En ófeigum verður ekki í Hel
komið, segir máltækið. Einhvern
veginn tókst mér að krækja skíða-
stafnum, sem ég hélt á í hendinni,
í glufu á ísnum og stöðva mig þar
faðmslengd frá dauðanum. Hún,
sem í orðvana hræðslu hafði horft
á eftir mér, kom nú til hjálpar.
Drengurinn kom til baka, kvað
ísinn færan ef gætilega væri
farið, afhenti skíðin, kvaddi og fór.
Við héldum nú ótrauðar áfram,
komumst klakklaust yfir ósinn og