Dvöl - 01.04.1946, Side 41

D VÖL
119
Stundum á tveggja ára fresti,
stundum fjórða hvert ár, en allt-
ar þegar verst á stóð fyrir Leander.
Það var tilgangslaust að bölva
Higgins. Higgins hló bara, þegar
Leander sagði að alfræðiorða-
bókin væri ómöguleg og verið væri
að ræna sig stór fé. Fjölskylda
Leanders var alltaf að stækka.
Sara litla fékk slæman kíghósta
einn veturinn, en þar hjálpaði al-
fræðiorðabókin ekkert, því að
allt og sumt, sem hún sagði, var
„Kíghósti — sjá Sjúkdómar“ —
og auðvitað fundust ekki Sjúkdóm-
ar, því að S var ekki ennþá komið.
Einu sinni, þegar Leander ætlaði
að setja niður nokkrar blómplönt-
ur í garðholuna sína, leitaði hann á
náðir alfræðiorðabókarinnar, en
þar fann hann aðeins: „Blóm-
plöntur — sjá Skrúðgarðar". Þetta
var árið 1859, og einungis G var
komið.
Ein af kindunum þeirra fékk
mæðiveiki, og dó hún í höndun-
um á Leander, vegna þessarar ó-
hræsis bókar, sem sagði aðeins
„sjá Sauðfé“.
En er það ekki alveg tilgangs-
laust að vera að ergja sjálfan sig
á því að tala eða hugsa um þessa
hluti? Þegar tímar liðu fram, þá
hætti Leander að hafa nokkrar á-
hyggjur af alfræðiorðabókinni.
Hann leit bara á hana sem hvern
annan kross, sem við mennirnir
erum neyddir til að bera gegnum
þennan táradal. Það eina, sem
olli honum áhyggjum, var, að
hann mundi hrökkva upp af, áður
en síðasta bindið kæmi, — ef satt
skal segja, þá varð þetta honum
mikið kappsmál, og ég hef oft
heyrt hann tala um þetta á
kránni. Konan hans, hún Hattie,
dó úr gulunni veturinn, sem W
kom, og það eina, sem hélt lífinu
í Leander, var vonin um að sjá
síðasta bindið af alfræðiorðabók-
inni. Higgins, bóksalinn, var fyrir
löngu síðan farinn að taka út
sína hegningu hinum megin, en
sonur hans, Hiram, hafði tekið við
af föður sínum að heimsækja fólk,
sem gamli maðurinn hafði rænt.
Krakkarnir hans Leanders voru
öll orðin fullorðin. Þau voru öll
gift, og gamli maðurinn hafði
fjöldann allan af barnabörnum í
kring um sig, en hann virtist ekk-
ert hafa gaman af þeim, eins og
flestir afar hafa. Hann hafði hug-
ann við allt annað. Tímum sam-
an og stundum allan liðlangan
daginn, var hann vanur að sitja
úti á tröppunum og horfa eftir-
væntingarfullur upp eftir vegin-
um, ef ske kynni, að bóksalinn
væri á leiðinni með bókina. Hann
vildi ekki deyj a, fyrr en hann hefði
fengið öll heftin. Hann vildi hafa
allt í röð og reglu, áður en hann
liði út af.
Þegar — ó, hve ég man alltaf vel
eftir því — þegar Y kom, varð
honum svo mikið um, að hann
lagðist í rúmið og fór aldrei á fæt-