Dvöl - 01.04.1946, Qupperneq 44

122
DVÖL
niður brekkuna liggja troðning-
ar, síðan eftir mjórri grasræmu
upp með ánni, þangað til kemur
að smáfossi, sem ekki ber neitt
sérstakt nafn.
Þangað ætlar Snæfríður að
ganga í dag.
Hún gengur eftir nýsleginni
grasbrekkunni út og upp frá bæn-
um í áttina til gilsins. Á leiðinni
hnýtur hún um stein og fellur
á hnén í mjúkt grasið. Hún brosir.
Einu sinni hljóp hún léttfætt upp
þessa brekku.
Snæfríður í Hvammi er orðin
mæðin fyrir brjósti, þó hún ekki
geri meira en að hreyfa sig lítið
eitt innanbæjar. Og nú þarf hún
að hvíla sig, tæplega komin miðja
leið upp brekkuna. Hún sezt niður
og strýkur beinaberri hendi yfir
svuntuna sína, eins og til þess
að taka af henni óhreinindi, sem
engin eru.
Svo lítur hún yfir dalinn. Hér
uppi á brekkunni er lítið víðsýnna
en niðri við bæinn. Það sést til
tveggja bæja utar í dalnum. Sá
ytri er kirkjustaðurinn, þar sem
fólkið hefur safnazt saman á þess-
um undurfagra júlídegi til þess
að spyrja tíðindi og lofa drottin.
Mikið er ræktarlandið í þessum
dal. Það vantar víst aðeins skóg-
inn. Snæfríður saknar hans þó
ekki, því að hún er ekki alin upp
við hann. Allt af finnst henni
þessi dalur fallegur, hvað sem
hver segir og hversu mikinn skóg
sem kann að vanta til þess að
öðrum geti fundizt til um fegurð
hans. Aftur koma tár fram í augu
hennar, er hún lítur yfir dalinn
sinn.
Svo strýkur hún handarjaðr-
inum yfir augnahvarmana og rís
á fætur.
Nú sem Snæfríður stendur ofar-
lega í brekkunni finnur hún til
mikils verkjar í hægri mjöðm og
upp efir öllu baki. Hún hefur lít-
ið gengið, frá því hún hvíldi sig
seinast, og nú þarf hún aftur að
nema staðar. Ymur Hvammsár
berst að eyrum hennar, því að nú
stendui' hún uppi við hæðarhrygg-
inn, þar sem aftur tekur að halla
niður að ánni og götuslóðinn ligg-
ur skáhallt niður grasivaxna hlíð-
ina.
Gamla konan styður hendi á
mjöðm og snýr í áttina til gilsins.
Hlíðin tekur við.
Hér sprettur krækiberjalyngið
og bláberjalyngið. Alls staðar með-
fram gilinu vex fjalldrapinn.
Mikið finnst gömlu konunni
vegslóðinn sá arna brattari og við-
sjárverðari en hann var, þegar hún
var ung. Svona er víst að vera
gamall. Maður verður ekki fær um
að ganga um landið, og kemst að
lokum í kör. „Allrar veraldar veg-
ur víkur að sama punkt.“ Snæ-
fríður er nærri dóttin.
Hingað hefur hún ekki komið,