Dvöl - 01.04.1946, Síða 54

132
DVÖL
Og henni datt ekkert betra í hug.
Og nú var kominn nýr maöur, — Art. Hann var lítill og feitur og
mjög kröfuharður, og reyndi mjög á þolinmæöi hennar, þegar hann var
fullur. Um skeið, áöur en hann kom til sögunnar, hafði aðeins verið um
tækifæriskunningsskap að ræöa, og hún var ánægð yfir því að fá eitt-
hvað „fast“ aftur. Þar að auki varð Art að vera fjarverandi vikum sam-
an við að selja silki, og þá fékk hún hvíld. Hún var alltaf ofsakát,
þegar þau voru saman, þótt það kostaði hana mikla áreynslu.
„Bezti félagi í öllum heiminum,“ umlaði hann þá með munninn við
háls hennar, „bezti félagi í heimi.“
Kvöld eitt, er þau höfðu farið saman til „Jimmy“, gekk hún inn í
snyrtiklefann með Florence Miller. Meðan þær voru að mála varir sín-
ar hjartalaga, töluðu þær um svefnleysið.
„Já, það er nú svona,“ sagði Hazel, „að mér mundi ekki koma dúr á
auga alla nóttina, ef ég tæki ekki hálfan skammt af dimmelim, þegar
ég hátta. Ef ég geri það ekki, ligg ég og bylti mér í rúminu, og maður
veröur svo sorgmæddur á því að liggja andvaka alla nóttina."
„Ja, ég get nú sagt þér það, Hazel, að ég mundi vaka í heilt ár, ef ég
tæki ekki inn verónal á kvöldin. Maður sefur eins og steinn af því.“
„Er það ekki eitur, eða eitthvað þess háttar?“ spurði Hazel.
„Jú, og ef maður tekur of mikið, þá er því lokið,“ sagði ungfrú Miller.
,,Ég tek aðeins fáar töflur. Ég þori ekki að reyna, hvað ég þoli. En tvær
töflur er ágætt, og þá sofnar maður á augabragði."
„Er hægt að fá þetta hvar sem er,“ spuröi Hazel.
„Þú getur fengið allt, sem þú þarfnast í Jersey,“ sagði ungfrú Miller,
„en hér getur þú aðeins fengið það gegn lyfseðli. Jæja, ertu búin?
Við verðum að fara aftur inn og sjá, hvað strákarnir eru að aðhafast."
Þetta kvöld kvaddi Art Hazel við dyrnar á íbúðinni hennar. Móðir
hans var í borginni. Hazel var alveg alls gáð, þegar hún kom heim, og
það vildi svo til, að ekkert vín var til í skápnum. Hún lá í rúminu og
starði upp í loftið.
Hún fór á fætur mjög snemma við vana og lagði af stað til New
Jersey. Hún hafði aldrei fyrr farið með neðanjarðarbraut, og skildi
hana ekki til hlítar. Þess vegna fór hún á Pennsylvaníustöðina og
keypti sér farmiða til Newark. Hún ætlaði sér ekkert sérstakt með
þessari lykkju, sem hún lagði á leið sína. Hún horfði á fábreytta hatt-
ana, sem konurnar í vagninum báru og starði á sviplaust landslagið út
um rykugan gluggann.
Þegar hún kom til Newark, gekk hún inn í fyrstu lyfjabúðina, sem