Dvöl - 01.04.1946, Qupperneq 55

DVÖL
133
varð á vegi hennar og bað um eina öskju af andlitsdufti, naglabursta
og eina öskju af verónali. Burstinn og andlitsduftið áttu að benda til
þess, að svefnlyfið væri aðeins einn liður í innkaupunum. Afgreiðslu-
maðurinn var mjög alúðlegur. „Við höfum það aðeins í glösum,“ sagði
hann og tók fram glas með tíu hvítum töflum í.
Svo gekk hún í næstu lyfjabúð og keypti þar vasaklút, hárnálar og
eitt glas af verónali. Afgreiðslumaðurinn þar var líka alúðlegur. Jæja,
nú ætti ég að hafa nóg til þess að drepa uxa, hugsaði hún með sér á
leiðinni aftur til stöðvarinnar. Þegar hún kom heim, lét hún glösin
niður í kommóðuskúffu og horfði á þau með dreymandi viðkvæmni.
Jæja, guði sé lof, nú er ég búin að fá það, sagði hún við sjálfa sig og
gældi við glösin.
Negrastúlkan var eitthvað að snúast í dagstofunni.
„Nettie,“ hrópaði Hazel. „Viljið þér vera svo góðar að skreppa fyrir
mig til „Jimmy“ og sækja eina flösku af viský.“
Hún raulaði fyrir munni sér, meðan hún beið eftir stúlkunni.
Nokkra næstu daga hafði vínið alveg eins góð áhrif á hana og fyrst
er hún tók að leita trausts og gleði hjá flöskunni. Þegar hún var ein,
var hún blíðlynd og viðkvæm, og þegar hún var hjá „Jimmy“, var hún
kátust af öllum. Art dáðist að henni.
Svo var það kvöld eitt, að hún hafði lofað að hitta Art hjá „Jimmy“
og borða með honum kvöldverð. Hann var í þann veginn að leggja af
stað í verzlunarferð og mundi verða burtu í viku. Hazel hafði drukkið
allan síðari hluta dagsins, og meðan hún var að klæða sig og snyrta,
áður en hún færi út, fann hún, að henni leið ágætlega og var í ágætu
skapi. En þegar hún kom út á götuna, rann ölvíman af henni allt í
einu og hún fylltist þunglyndi og sárum einmanaleik, sem fékk svo á
hana, að hún stóð reikandi á gangstéttinni, og gat ekki fengið sig til
að halda göngunni áfram. Þetta var grámyglulegt kvöld og gekk á með
snjóéljum, og göturnar voru hrímaðar. Hún gekk afar hægt yfir 6.
stræti, og hreyföi fæturna með erfiðismunum. Þá sá hún allt í einu,
að hestur, sem dró þungan vagn, missti fótanna og féll á hnén rétt
fyrir framan hana. Ekillinn bölvaði og ragnaði og lét höggin dynja á
aumingja skepnunni, og fylgdi hverju höggi eftir af öllum kröftum,
en hesturinn reyndi af öllum mætti að ná fótfestu á hálli götunni.
Hópur forvitins fólks safnaðist um þetta. Þegar Hazel kom til „Jimmy“,
^ar Art farinn að bíða eftir henni.
„Hvað gengur eiginlega að þér?“ sagði hann án þess að heilsa.
„Ég sá hest,“ sagði hún. „Maður kennir svo mikið í brjósti um hesta.