Dvöl - 01.04.1946, Qupperneq 57

D VÖL
135
þegar, þar sem hún stæði. Hún fann ekki til neinna undarlegra á-
hrifa, utan ofurlítilla þyngsla fyrir brjósti, og henni fannst mynd
sín í speglinum heldur ekki á neinn hátt frábrugðin því, sem hún var
vön að vera. Dauðinn mundi þá ekki koma strax, ef til vill mundi líða
klukkustund eða svo. Hún rétti handleggina upp og geispaði hátt.
„Jæja, ég ætti líklega heldur að leggjast í rúmið,“ sagði hún. „Ó,
já, nú er ég bráðum dauð.“
Henni fannst þetta góð fyndni, og hún slökkti Ijósið í baðherberginu,
gekk inn í svefnherbergið og lagðist í rúmið. Hún talaði við sjálfa sig
í sífellu.
„Guð sé oss næstur. Nú er ég bráðum dauð,“ sagði hún. „Hann er
ekkert slæmur.“
III.
Nettie, dökkleita stúlkan, kom seint til þess að taka til í íbúðinni dag-
inn eftir> og þá fann hún Hazel Morse í rúminu. Þetta var nú reyndar
ekki svo undarlegt eða óvenjulegt. Skarkalinn af hreingerningunni
myndi líklega vekja hana, en á þann hátt þótti henni allra verst að vakna.
Nettie var athugul stúlka, og hún hafði lært að vinna verk sitt hljóð-
lega.
En þegar hún hafði lokið við dagstofuna og smeygði sér inn í litla,
ferhyrnda svefnherbergið, til þess að gera það hreint, gat hún ekki
komizt hjá að skurka eitthvað, þegar hún var að hagræða mununum á
snyrtiborðinu. Hún leit óafvitandi snögglega yfir öxl sér á hina sof-
andi konu, og á sama andartaki greip hana óljós kvíði. Hún gekk að
rúminu og horfði á konuna, sem lá þar.
Hazel lá á bakinu og hafði lagt holdugan handlegginn þannig, að
úlnliðurinn lá yfir ennið. Hárið féll í óreiðu yfir andlitið. Sængin hafði
sigið niður, svo að holdugur, mjúkur háls sást og bleikur náttkjóll, sem
orðinn var snjáður af mörgum þvottum. Hin stóru brjóst hennar, sem
ekki voru nú í neinum hömlum, slöptu út í holhöndina. Af og til gaf hún
frá sér einkennilegt hrygluhljóð, og úr öðru munnviki hennar lá hálf-
storknaður froðustraumur.
„Ungfrú Morse,“ hrópaði Nettie, „ungfrú Morse. Það er orðið mjög
framorðið.“
En Hazel bærði ekki á sér.
„Ungfrú Morse,“ sagði Nettie. „Heyrið þér, ungfrú Morse. Ég get
ekki búið um rúmið.“
Nú varð stúlkan gripin hræðslu. Hún greip í heitar axlir konunnar og
hristi hana. „Vaknið, heyrið þér það,“ hrópaði hún, „ó, vaknið,“