Dvöl - 01.04.1946, Síða 58

136
D VÖi
Allt í einu snerist stúlkan á hæli og hljóp út í ganginn að lyftudyr-
unum og þrýsti fingrinum að svarta, gljáandi hnappnum, unz negra-
strákurinn kom niður.'Hún jós syndaflóði af málæði yfir drenginn og fór
síðan með hann upp í íbúðina. Hann læddist varlega að rúmstokknum,
fyrst varlega, en svo hratt, og síðan potaði hann fingrinum í síðu
hinnar meðvitundarlausu konu, svo að farið sást eftir.
„Halló,“ hrópaði hann og hlustaði síðan eins og eftir bergmáli.
„Liðin út af,“ sagði hann. „Slokknað eins og ljós.“
Nettie vann nú bug á hræðslu sinni, þegar hún sá áhuga hans við
þessa sjón. Þau fundu bæði til hins þýðingarmikla hlutverks, er þau
léku hér. Þau töluðu saman með hröðu, andstuttu hvísli, og það var
uppástunga stráksins, að þau skyldu sækja unga lækninn, sem byggi
fyrir handan. Þau hröðuðu sér af stað og biðu með óþreyju þeirrar
stundar, er þau gætu sagt fréttirnar um þennan óvenjulega atburð,
sem var bæði þægilegur og óþægilegur í einu. Ungfrú Morse var orð-
inn miðdepill í miklum viðburðum. Þau vonuðu, að þetta væri alvarlegs
efnis, án þess þó að óska henni nokkurs ills, og þau vonuðu, að hún
svikist ekki að þeim með því að vera vakandi og eðlileg, þegar þau
kæmu aftur. Ofurlítill ótti um þetta kom þeim til þess að gera sem
allra mest úr þessu fyrir handan hjá lækninum: „Hér er um líf og
dauða að tefla,“ skaut upp í kollinum á Nettie — hún hafði einhvern
tímann lesið það. Hún hugsaði sér að skjóta lækninum skelk í bringu
með því.
Læknirinn var heima, en síður en svo glaður yfir trufluninni. Hann