Melkorka - 01.05.1945, Blaðsíða 10

Kveðjuorð til frú Sigrúnar Blöndal
Eftir Dýrleifu Árnadóttur
Sú kona hlýtur að vera óvenjuleg, sem
maður hefur aðeins verið samvistum við
einn til tvo daga og saknar þó sem bezta
vinar. En svo er um frú Sigrúnu Blöndal.
Mörgum okkar, sem með henni sátu iands-
fund kvenna á Þingvöllum í sumar, varð svo
við andlát hennar sem frá okkur hefði verið
tekinn einn af ástvinum okkar. — Þessi
prúða, hægláta kona vakti strax athygli okk-
ar og við biðum með óþreyju eftir að heyra
hana tala. — Þarna sem við sátum á Þing-
völlum, hinum helga stað, konur af öllu
landinu, komnar til að finna þræði, sem
tengt gætu okkur saman, komnar til að
leggja grundvöll að skipulögðum sarntök-
um íslenzkra kvenna um fullkomið jafn-
rétti og frelsi. — Við sátum og gleymdum
stað og stund við hinn viturlega og snjalla
málflutning þessarar látlausu, góðu konu,
sem féll eins og regnið úti, hógvær og kyrr-
látur en þó ákveðinn og óumdeilanlegur.
Eins og mörgum vitrum konum þessa
lands (þá dettur mér einnig í liug frú Bríet
Bjarnhéðinsdóttir, sem við aldrei megum
gieyma) var lienni Ijóst, að í „sálarþroska
svanna, býr sigur kynslóðanna" — og h'f sitt
helgaði hún menntun og menningu ís-
lenzkra kvenna.
Þau urðu landfræg orðin, er hún mælti í
einni af sínum ágætu ræðum skömrnu eft-
ir landsfundinn. Gaf hún þar í skyn, að ís-
lenzkum konum væri hollara að kunna skil
á verkum beztu skálda sinna, svo sem kvæð-
um Egils Skallagrímssonar og ritum H. K.
Laxness, en eyða tíma í skrautvefnað og
tímafrekan útsaum í sérskólunum, einkum
vegna þess menningararfs, sem íslenzka
Sigrún
Blöndal
þjóðin ætti að gæta og reyna myndi á, við
endurheimt sjálfstæðis þjóðarinnar.
Þetta eru mjög athyglisverð kveðjuorð til
okkar allra íslenzkra kvenna, sem hættir svo
mjög til að grípa það, sem auðveldara er og
minna átak þarf til í önnum dagsins. Lesum
frekar neðanmálssöguna, en pólitísku grein-
arnar, grípum heldur prjónana en bókina
og látum jafnvel aðra móta skoðanir okkar,
af því við nennum ekki að hafa fyrir Jrví að
brjóta hlutina til mergjar sjálfar. Og ]>ó er
ekki iengra síðan en það, að ömmur okk-
ar urðu að laumast til að læra að lesa, Jreg-
ar Jxer áttu að sitja kengbognar yfir smá-
bandsprjónunum — þeirra æðsti draumur
var að eignast aðgang að bókmenntum
heimsins. Allt nám kostar erfiði og hugsun
Jrreytu, en færir okkur samskonar gleði og
fagurt útsýni af háum fjallstindi.
Mig langar til að ljúka þessum fáu
kveðjuorðum til okkar kæru Sigrúnar
Blönda.1 með hvatningu til okkar allra um
að liefna liins grimma dauða hennar með
auknum lestri, Jorátt fyrir annríkið, aukinni
menntun okkar og leit að sjálfstæðum skoð-
unum á málefnum h'fsins.
6
MELKORIÍA