Melkorka - 01.05.1945, Qupperneq 44

inn í slíku margmenni, og því muni leik-
skólar, sem starfa ekki nema 3—5 klst. á
dag, henta betur.“
„Er ekki erfitt að fá starfsfólk?"
„Þess er brýn þörf, að komið verði upp
skóla til að mennfa barnfóstrur. Ég mundi
vilja livetja ungar stúlkur til að leggja fyrir
sig þetta starf framar ýmsu öðru, því að
það er flestum konum meðfætt að hafa yndi
af að annast börn. Það er mikill bagi að
þurfa oft að skipta um stúlkur, en stúlkur
þær, sem hér hafa verið, hafa verið að leita
sér atvinnu til bráðabirgða og ekki kunnað
til verkanna í fyrstu svo vel sem skyldi.
Forstöðukona á svona stóru heimili liefur
nóg að gera, þó að ekki bætist við starfssvið
hennar tilsögn í vinnubrögðum. Ég hef
komið á laggirnar leshring í uppeldisfræði
fyrir þessar stúlkur, og hefur þeim þótt gam-
an að því og áhugi þeirra á starfinu hefur
aukizt, en auðvitað nægir þetta ekki.“
Nú verður mér litið á klukkuna og ég
verð hrædd um að samtalið sé farið að
teygjast úr hófi fram, en Áslaug fullvissar
mig um, að hún Iiafi nægan tíma aflögu
handa mér og spurningum mínum. Og ég
lield áfram að spyrja.
„Er ekki erfitt að fá surna þá hluti, sem
stofnun þessi Jiarfnast, svo sem leikföngin?“
„Áður en ég lagði af stað lieim, hafði ég
viðað að mér ýmsu dóti, en ég rnissti það
allt,“ segir hún og áhyggju bregður fyrir í
svipnum. „Ég var ein þeirra, sem komust
af, þegar Goðafossi var sökkt. Þetta tjón get
ég ekki bætt. Ég missti þá bækur og sýnis-
horn, sem ég get aldrei fengið aftur. Það
eru ekki nema þrír mánuðir síðan þetta
gerðist, en samt linnst ntér vera orðið óra-
langt síðan. — Því miður er það miklum
vandkvæðum bundið að fá smíðuð leik-
föng, eða hvað annað, sem liafa þarf. Af
stjórn Sumargjafar hef ég ekki nema gott
eitt að segja. Virðist hún taka með velvild
öllum nýjum og skynsamlegum tillögum.
Bagalegastur af öllu er skorturinn á sér-
menntuðu starfsliði."
Ég rís nú á fætur, þakka Áslaugu fyrir
þessa ánægjulegu kvöldstund og óska henni
allra heilla í starfinu.
„Það hafa alltaf verið konvir á íslandiu
Eftir Nönnu Olafsdóttur
„Það hafa alltaf verið konur á íslandi"
segir skáldið H. K. Laxness á sinn sérkenni-
lega hálfkveðna hátt. Og ætli það hafi ekki
komið allilla við ýmsa, bæði konur og
karla?
Það er nú svo öldum skiptir búið að reyna
að telja konunum trú um fánýti þeirra og
getuleysi til alls annars en að eiga börn
(getuleysi þar hefur Jieim, að Jrví er ég bezt
veit, ekki enn verið brígzlað um), að vart
verður því fólki álasað, sem álítur ofan-
greinda setningu ganga guðlasti næst. Hinn
sífelldi söngur meðbræðranna í Jaá átt að
draga úr sjálfstrausti konunnar hefur borið
svo ríkulegan ávöxt, að þessir verkamenn í
víngarði drottins mega vel við una.
Hin sálarlega verkan á konuna varð óum-
flýjanleg. Hún hlaut að fara að líta á sjálfa
sig með augum mannsins: Fyrst og frernst
leikfang, svo óhjákvæmilegt hjálparmeðal,
til að viðhalda ættinni, og síðan leiðinda-
skepna, sem aðeins gat gegnt hlutverki am-
báttarinnar. Faðirinn lét syninum í arf lít-
ilsvirðingu á konunni og enn í dag er Jiað
40
MELKORKA