Melkorka - 01.05.1947, Blaðsíða 11

veitti fjölda fólks rétt til örorkubóta áður,
var það, að gömlu lögin miðuðu við 50%
orkutap, til þess að tryggingin borgaði. Eg
liygg því, að auk þess sem bótaupphæðin er
of lág, sé orkutapið 75% alltof hátt, eða að
minnsta kosti of einstrengingslegt, og að svo
muni einnig reynast, þó að örykjavinnustof-
ur komizt á fót.
Þá eru það ekkjurnar og aðrar þær mæð-
ur, sem einar eiga fyrir að sjá börnum á
framfærslualdri.
Það skal viðurkennt, að barnalífeyririnn
svonefndi er mikil réttarbót, og mæðrum
með nokkur efni verður hann full bót. En
þeim koÝiurh, sem ekki eiga eignir og eng-
ar tekjur hafa aðrar, veitir lmnn lítið ör-
yggí■
Barnalífeyrir með hverju barni er með
núgildandi vísitölu unr kr. 206.66 á mánuði
á fyrsta verðlagssvæði. Ef tekið er dæmi af
nróður nreð 3 börn innan 16 ára, sést að
mánaðartekjur hennar verða kr. 620.00 á
mánuði. Ekki verður unr það villzt, að það
nœgir ekki til framfærslu 4 manna ljöl-
skyldu og veilir ekki öryggi gegn skorti.
Hlutfallið verðuf það sama, þó að bama-
fjöldinn sé annar. Og mœður, sem fá barna-
lifeyri, eiga ekki rétt á.fjölskyldubótum sem
aðrir foreldrar.
Hvaðan eiga mœðrunum að koma viðbót-
artekjur? Um það segir tryggingin ekkert.
Þegar frumvarpið var lagt fyrir Alþingi,
var í því ákvæði unr sérstaka styrki til
nræðra, senr ekki ynnu utan heinrilis. Upjr-
liæð styrksins átti að vera 600 kr. á ári í
grunn. Þetta var að vísu alltof lág upphæð,
en var þó betri en ekki, <og fól í séi' viður-
kenningu á starfi nróðurinnar á heimilinu,
þótt það væri ekki nretið lrátt. Þetta ákvæði
felldi Alþingi niður, þrátt fyrir ákveðin nrót-
nræli kvenna í Rcykjavík. Sósíalistar gerðu
ágreining á Alþingi út af þessu, og lögðu
til að ]rað héldist, og yrði liækkað unr 25%.
Þeir lögðu einnig til, að elli- og örorku-
lífeyrir yrði lrækkaður unr 25%. Qg nú
flytur Steingrímur Aðalsteinsso.n þessar
breytingar fyrir hönd flokksins á Alþingi
því, senr nú situr.
Þá er ekki lrægt að konrast hjá að benda
á, lrvað dánarbætur slysadauðra nranna eru
lágar. Eru þá sjómennirnir, konur þeirra
og börn, efst í huga.
Unr það verður ekki deilt, að eins og nú
Iragar til, er sjávarútvegurinn undirstaða
efnahagslegrar velnregunar þjóðarinnar.
Okkur ríður þvr x rauir og veru lífið á að
eiga ljölnrexrira, duglega og vel m&nnaða
sjómannastétt. En til þess þarf að búa betur
að henniæn öðrum stéttunr í lairdinu. Starf-
ið er mjög hættulegt. Það lrefur feynslu lið-
inna ára sýnt. Sjómenniririr eru leirgstan
tímann frá heimili síirú, það þykir fæstum
eftirsóknarvert, ekki sízt þar sem aðbúðin
á skipunum er síður eir svo góð. Upp á móti
þessu verður að vega með betri kjörum og
meiri tryggingu. Eiirs og nú er, eru kjör sjó-
mannanna öllu lakari og ótryggari eir þeirra,
sem stunda atvinnu í landi. Þetta verður að
breytast. og lágmarksviðurkenning þjóðar-
innar til sjómannastéttarinnar er sú, að vel
sé séð fyrir konum þeirra og börnum, ef
þeir falla i valinn.
Að minnsta kosti eiir góð regla gildir í
þessunr lögum. Þau gera ekki nrismun á
bótunr til karls og konu, þegár unr er að
ræða örorku eða ellilífeyri og bætur fyrir
slysatryggða vinnu.
Aftur á.móti er viirna lrúsmóðurinHar á
lreimilinu lítils nretiir; ber fleira en eitt
vitni um það. Hún er ekki slysatryggð og
húir fær ekki dagpeiringa í veikindum, sem
annað vinnandi fólk. Það kemur þó e. t. v.
aldrei betur í ljós eir í veikindum húsmóður-
innar, lrvers virði slarf hennar er í pening-
unr. Engin vandalaus mun fást til að vinna
lrennar verk fyrir ekki íreitt. Og það er bæði
dýrt og erfitt að fá lijálp í forföllum hennar;
kemur það við buddu bóndáns. Það er að
nrimrsta kosti ekki sjaldgæft hér í Reykjavík,
að lrúsbóndinn verði að lrætta að vimra og
fara heinr og gæta- lreimilis og barna í for-
föllum Irúsmóðurinnar og sést þá hvað slíkt
MELKORKA
7