Melkorka - 01.05.1947, Blaðsíða 14

MADDAMA GUÐRUN
Ejlir Oliifii Arnadóttur
Maddama Guðrún er löngu gengin til
feðra sinna og horfin sjónum allra venju-
legra manna. En verk hennar lifa enn. Af-
komendur þeirra blóma, er hún sáði til
endur fyrir löngu, halda áfram að geisla frá
sér fegurð og yndisþokka á sínum árstíðum,
og björk og reynir minna ennþá á fóstur-
móður sína, þótt langt sé nú síðan maddama
Guðrún signdi krónur þeirra. Prestskonan
hafði þann sið að bregða krossmarki yfir
trjáplöntur að lokinni gróðursetningu. Ef
til vill hefur lnin verið að skíra þær til
vaxtar og þroska, eins og maður hennar
mannssálirnar. En Iivað unr það, trén hafa
dafnað. Hver veit nema þú Jiafir einlivern
tíma staðið og dáðst að þeim, það er ekkert
ótrúlegt.
Maður maddömu Guðrúnar, síra Einar,
var „fæddur með óróann í lijartanu", eins
og Jiann orðaði það, og framan af ævinni
var liann á flækingi frá einu brauðinu til
annars, en það varð einmitt orsök þess, að
verk maddömunnar Jifa í öllum landsfjórð-
ungum.
Maddama Guðrún var í góðu skapi.
kvöldið var mjúkt og lilýtt og allir komnir
inn í liáttinn. Hvað var það nú, sem hún
þurfti að gera í kvöld.
Planta út garðabrúðinni og venusvagnin-
um, flytja stóru rósina frá ltúsveggnum og
skipta henni.
Þetta var yndislegur staður og yndislegur
garður.
Blessuð trén, þau koma til. Það er naum-
ast að þessi rós liefur rætur, flæmdar út um
allt.
En sú þyngd. Ég verð víst að kalla á séra
Einar.
Það vildi nú svo vel til, að jnestur liafði
staðið við gluggann og horft á maddömuna,
þar sem liún var að lrisa við að ná upp rós-
Surnar á íslandi
10
MELKORKA