Melkorka - 01.09.1949, Blaðsíða 16
hinna flöktandi óskynsamlegu lífsatvika,
sem /4Zher/e-bækumar hafa að geyrna.
-í Kranes konditori erum við aftur stödd
í Tromsö. Aðalpersóna sögunnar, frú Kat-
inka Stordal, helzta saumakona bæjarins,
er hefur skilið við mann sinn, húsameistara,
sem hún hefur átt með tvö börn, nú full-
vaxta, situr inni í afþiljuðu herbergi í sæta-
brauðskró og drekkur portvín ásamt sænsk-
um sjómanni. Frú Krane og aðstoðarstúlk-
ur hennar gera athugasemdir um það, sem
þær sjá gegnum skráargatið. — Láturn vera
þótt frú Stordal drykki meira en góðu hófi
gegndi og götustrákarnir syngju um liana
tvíræðar vísur, er hún gekk eftir götunni,
en að hún skyldi vera svo djúpt sokkin að
sitja um hábjartan dag og þjóra með út-
lendum dóna, það var meira en heiðarleg-
ar manneskjur gátu þolað. Stúlkurnar biðja
frú Krane að reka þau út. En frú Krane,
sem í sögunni er fulltrúi fyrir gott lijarta-
lag, reynir í lengstu lög að vernda frú Stor-
dal, auk þess er hún kynlega lieilluð af rödd
sjómannsins. Ytra lierbergi búðarinnar fyll-
ist smám saman af fólki, sem allt stendur
í einhverju sambandi við frú Stordal. Af
samtölum þeirra fær lesandinn nokkra sýn
inn í líf hennar. Cora Sandel hirtir með ró-
legu skopi það fólk, sem í hugsunarleysi
getur verið svo frámunalega harðbrjósta.
Samkvæmiskonur bæjarins eru fullar af
sjálfsmeðaumkvun vegna þess, að frú Stor-
dal hafi kannski ekki nýju kjólana þeirra
tilbúna á þeirri miklu gleðihátíð, sem í
hönd fer. Frú Stordal, sem ekki hefur getað
greitt liúsaleiguna, hefur fengið hótun um
að vera borin út. Þetta vita þær og þess-
vegna safnast þær hér saman til þess að
reyna að koma því í kring, að hún fái viku
gjaldfrest. Hvernig mundi annars fara um
kjólana þeirra?
Við kynnumst einnig manni hennar og
lrinu nýja ástastandi hans. Og svo kynnumst
við börnum þeirra. Lýsingin á syninum er
miskunnarlaus. Það er sonur, sem er spillt-
ur af of miklu eftirlæti móðurinnar og
löngu hættur að líta á hana öðruvísi en sem
vél til að sjá honum farborða. Ef allt geng-
ur ekki að óskum, verður hann alveg ær
vegna sjálfs sín, án þess að reyna að setja
sig í spor móðurinnar. Dóttirin, verðandi
kona, hefur hæfileika til að finna til með
móðurinni, en hugsar einnig mest um sjálfa
sig. Einn maður hefði getað hjálpað henni
á sínum tíma. Ástin var jafn heit á báða
bóga, en hvorugt þeirra hafði djörfung til
að stíga fyrsta sporið inn í þá erfiðleika, sem
biðu þeirra. En í kvöld, er Katinka situr á
sakamannabekknum, losar vínið um tungu
hennar og hún ber fram játningar sínar. -
Það er aðeins eitt til, sem getur ráðið bót
á einmanaleik og lífsleiða, aðeins eitt, sem
getur gert manneskjuna hæfa til að lifa. Það
er l'aðmur annarrar manneskju.
Alberta var eitt sinn lirædd við þennan
„faðm“, sem mundi binda hana öðrum,
svo að hún hefði ekki lengur lrið dýrkeypta
frelsi sitt, en Katinka Stordal álítur, að lífið
sé ltenni glatað, og það verður hennar end-
anlega niðurstaða.
Katinka hafði sömu þörf og Alberta fyrir
að liafa sjálfstæði til að skapa. Hún lærði
að sauma, gladdist við að töfra fram fögur
klæði. Og þó öðlaðist liún enga ró við sköp-
un sína. Hún drukknar í klæðaströngum,
títuprjónum og ómögulegum sniðum. Það
verða viðskiptavinirnir, sem ráða vfir
henni, en ekki eins og liana Jiafði drevmt
um, að liún drottnaði yfir efninu og sæi
list sína þroskast. Hún er þreytt af nætur-
vökum og af að lilusta á umkvartanir ann-
arra og þegja um sorgir sjálfrar sín. „Den,
som alt er nede, skal lenger ned. Den kan
ingen la være á ydmyke. Vet du, hvad fattig-
dom er? Blannt annet er det á gá med syv
láser for sin munn. Den, som syr, liprer dag-
lig kvinner si. Jeg har ingenting á sette pá
mig. De har masser á sette pá sig. Hun som
virkelig ikke har det, gud náde henne om
det sámeget som ses pá henne.“
Sjómaðurinn, sem er vinur hennar, reyn-
ir að halda í hana, en það er ekki gull og
56
MELKORKA