Valsblaðið - 01.05.2006, Síða 42

Hemmi Gunn varð íslandsmeistari með Val árið 1980. Aflari röð frá vinstri: Volker Hofferbert þjálfari, Þorgrímur Þráinsson, Þorsteinn Sigurðs-
son, Magni Blöndal, Dýri Guðmundsson, Magnús Bergs, Matthías Hallgrímsson, Sævar Jónsson, Ólafur Danivalsson, Júlíus Júlíusson, Hörður
Júlíusson og Hermann Gunnarsson. Fremri röð frá vinstri: Sigurður Sveinbjörnsson, Hilmir Ágústsson sjúkraþjálfari, Atli Geir Jóhannesson, Jón
Einarsson, Óttar Sveinsson, Ólafur Magnússon, Guðmundur Þorbjörnsson, Sigurður Haraldsson, Grímur Sœmundsen og Albert Guðmundsson.
leikmenn KR, Baldvin Baldvinsson og
Eyleif Hafsteinsson. Allir bjuggust við
flugeldasýningu af þeirra hálfu. Baldvin
og Eyleifur skoruðu báðir í fyrri hálfleik
og ég heyrði sönginn frá hliðarlínunni,
frá stuðningsmönnum KR: „Ertu kominn
heim, Hemmi? Ertu kominn heim?“
Ég hafði haft vit á því að biðja til
ömmu minnar fyrir leikinn og vissi að
hún myndi ekki bregðast. Undir lok
fyrri hálfleiks kastaði Reynir Jóns á mig
úr innkasti þar sem ég var frekar langt
fyrir utan vítateigshomið. Ég lét bolt-
ann skoppa einu sinni og skaut svo með
vinstri nánast aftur fyrir mig og bolt-
inn söng í vinklinum fjær. Eftir markið
minnkuðu háðsglósurnar. Um miðjan
seinni hálfleik jafnaði ég leikinn og rétt
fyrir leikslok kom sigurmarkið. Ég fékk
boltann á brjóstið rétt fyrir utan vítateig,
fór fram hjá Ellert B. Schram og skoraði
stöngin inn. Ég hafði ekkert þrek til að
spila þennan leik. Öll mörkin voru sönn-
un þess að einhver æðri máttur var að
verki. Mér var ætlað að skora þessi þrjú
mörk.
Þetta sama Valslið, sem var að okkar
mati fimmta besta lið landsins, fór alla
leið á íslandsmótinu og sigraði eftir tvo
úrslitaleiki við Keflavík, fyrst og fremst
vegna samheldni og félagsanda. Það
var mikil lífsreynsla að spila með þessu
Valsliði og ég náði að spila gegn flest-
um í gullaldarliði Skagamanna. Tveimur
árum seinna, árið 1968, varð algjör end-
umýjun í Valsliðinu.
Ég spilaði samfellt með Val fram á
mitt sumar 1969 en þá ég hélt í atvinnu-
mennsku til Austurríkis. Það ævintýri
var stutt þar sem unnusta mín lést í bíl-
slysi ytra. Ég kom því heim og fór að
þjálfa IBA á Akureyri, vildi breyta
um umhverfi. Ég sneri síðan aftur að
Hlíðarenda og lék með Val frá 1971-1976
en hætti vorið 1977 þegar ég réð mig sem
íþróttafréttamann hjá útvarpinu. Ég er
ekki einn um þá skoðun að telja Valsliðið
1976 eitt það allra besta í sögu félagsins,
ef ekki eitt besta félagslið Islandsmótsins
frá upphafi.
Leikmenn sprungu út undir hand-
leiðslu Youri Illitchev og hann var sér-
staklega ánægður með mig þar sem ég
var ekki giftur, taldi þar af leiðandi að
ég gæti æft nánast allan daginn. Fyrsta
árið undir hans stjórn var algjör pína því
karlinn vildi helst hafa okkur 4-5 tíma á
dag. En hann kenndi okkur fótbolta upp
á nýtt, íþrótt sem maður taldi sig hafa
kunnað frá fimm ára aldri.
Illu heilli fékk ég starfið hjá útvarp-
inu árið 1977 og ákvað að þar með væri
íþróttaferlinum lokið. Ég ræddi þetta við
Ellert B. Schram, sem var þá formaður
útvarpsráðs, og hann taldi að það færi
engan veginn saman að spila með Val og
sinna starfi mínu sem íþróttafréttamað-
ur. Ég var svo grænn á þessum árum að
ég sá ekki í gegnum þetta hjá Ellert vini
mínum og hætti í boltanum. Ekki stóð á
Ellert tveimur árum seinna að biðja mig
um að koma aftur í mitt gamla félag, KR,
því þá hygðist hann spila eitt ár til við-
bótar.
Auðvitað hefði ég getað spilað sam-
hliða starfinu og ég sé eftir að hafa ekki
gert það. Þremur árum síðar ákvað ég
að sleppa því að fara á Ólympíuleikana
í Moskvu sem íþróttafréttamaður og tók
eitt ár til viðbótar með Val, sumarið 1980.
Mér fannst hinni eini, sanni Valsandi ekki
ríkjandi á þeim tíma. Vissulega höfðu
orðið mannabreytingar, sumir voru farnir
í atvinnumennsku og nýir menn komnir
til félagsins, en mér fannst peningar vera
farnir að skipta einhverju máli. Ég spil-
aði þetta sumar gagngert fyrir þá yngri
því ég vildi leggja mitt af mörkum. Ég
var ekki alltaf í byrjunarliðinu, stund-
um var mér skipt út af en það skipti mig
engu máli. Við urðum íslandsmeistarar
og mér fannst ég skila mínu fullkomlega,
mest sem Hemmi vinur.“
Hvað geröi Youri lllitchev svona
merkiíegan, uoðsögn meðal beirra
sem léku unoir hans stjúrn?
„Það má segja að Youri hafi heilaþvegið
okkur. Allar hugmyndir okkar um leik-
skipulag, æfingar og ákveðnar áherslur í
knattspyrnu voru rangar. Hann sá aldrei
tilgang í einhverjum víðavangshlaupum
út um allan bæ. Við æfðum alltaf með
bolta og spurðum okkur stundum á vorin
42
Valsblaðið 2006