Búnaðarrit - 01.01.1944, Blaðsíða 247

B Ú N A Ð A R R I T
179
brjóta í bága við þetta, verður að finna ráð til úr-
bóta með því, sem talið væri heppilcgast, livort heldur
það yrði aukin ræktun eða fækkun fénaðar eða
breyting á framleiðslu. Sii kynslóð, er nú lifir má
ekki gerast sá níðingur að hún nagi rætur stofns þess,
sem óbornar kynslóðir eiga að njóta ávaxta af. Og
það verð ég að segja, að mér virðist það koma úr
hörðustu átt, ef það sannast á Ólafi að „heggur sá er
hlífa skyldi“.
Hin reglubundna gróðureyðing, — ránvrkjan.
í grein minni, Ábúð og örtröð, reyni ég að bregða
upp i sem fæstum dráttum eins skýrri mynd af eyð-
ingu landsins og orsökum hennar og mér var kostur.
Ólafur Jónsson hefur reynt að véfengja öll þau atriði,
er máli skipta, að heitið getur. Slíkt liel'ði verið gott
og þarft verk, ef vel liefði verið að því unnið, og
hefði ég kunnað honum þakkir fyrir. En mér virðist
sein hann liafi freistazt of mjög til þess að koma með
staðhæfingar út í bláinn, og það hefur jafnvel hent
liann, að herma ekki rétt eftir, það er ég hef skrifað.
En þar sem ég þekki Ólaf vel, er ég viss um, að slikt
hefur hann ekki gert vísvitandi, heldur fremur af
því, að hann hefur verið svo sigurviss, að hann hefur
i'Iýtt sér meira en góðu liófi gegndi.
í niðurlagi greinar sinnar segir Ólafur, að hann
hafi grun um, að ég vilji nokkurn hluta sauðfjárins
feigan, lil ])ess að geta lagt meira land undir skógs-
rækt. Aldrei hefur það nú verið hugsun mín að rækta
skóg með því að gerast slátrari, og ekki kæri ég mig
um neitt sauðfé feigt eða annan búpening en þann,
sem er umfram það, er landið getur borið. Hins vegar
mundi ég ekki harma það, þótt einstaka birkinýgræð-
ingur kynni að vaxa úr grasi, ef létt væri á útpínd-
um högum, en annai's hel'i ég aldrei hugsað mér skóg-