Samtíðin - 01.12.1947, Blaðsíða 7

SAMTÍÐIN
5
(jtiÉtn. Siicjánóion
HEKLUGOSIÐ
HEKLA, drottning Frónsins fjalla,
frægust út um heimsbyggð alla.
Þar, sem undan Rangá rennur,
reiðilega fjallið brennur.
Ferlegum hefur feigðarbrandi
fyrrum ógnað voru landi.
Fyrr sem voru frjóar lendur,
fagrir skógar, — auðn nú stendur.
íslands stoltið stórra verka,
standa mun þess frægðin merka
löngum, meðan lýðir hyggja
í landsins sögu’ og heiminn byggja.
Þó oft biði bjóðin hnekki,
þá er víst, að hún mun ekki
fjallið vilja’ af Fróni missa;
fyrir því er óræk vissa.
Forstjórinn: ,,Ef einhver spijr eft-
ir mér, er ég ekki við.“
Skrifarinn: „En ef enginn spgr
eftir yðiir?"
Eftir aldar dauðadvala
drottning við oss hyggst nú tala
til þess okkur á að minna,
einnig glöggt svo megum finna,
að á vorri elda eyju
enn þá vaki líf með freyju
þeirri, sem með landsins lýði
löngum olli taugastríði.
„Tommi er giftur, hefnrðu óskað
til hamingju?"
„Nei, ég pekki ekki konuna hans
og get því ekki óskað honum til
hamingju, en Tomma þekki ég, og
þess vegna get ég ekki óskað henni
til hamingju.“
Þungt í foldar djúpi drynur,
dularúðga fjallið stynur.
Fæðingar-við harðar-hríðir
hristist grund, svo skelfast lýðir.
Hamfara við heljartökin
hrikta fjöll, og eldablökin
birgja sól af blökkum mekki,
brýtur logi jarðarhlekki.
Glampar hátt um geiminn blika,
gl<jðar undir vellur kvika.
Jörðin undir ösku brennur,
eldglóandi flóðið rennur.
Hver er þessi æariorka,
undan þegar jarðarstorka
levsist ocr um loftið fvkur,
líkt og mjöll í stormi rýkur?
Tigna drottning hiartaheita,
hún er í vort blóð að veita
straumi’ af sínum localindum
líf í brióstin, sro við fyndum
köl'on okkar helgu háu:
að hl>ia að voru landi smán.
Skal bví been hver búinn boðinn
að berjast, þegar ógnar voðinn.
K0NA NOKKUR hafði verið fár-
veik. Allt í einu féll hún í dá,
og hugðu þá allir, að hún væri skil-
in við. Var hún nú borin út og átti
að leggja hana til í úthýsi. en á leið-
inni var hún borin framhjá grjót-
garði. Rakst hún þá litillega í garð-
inn, en nóg til þess, að hún raknaði
úr dáinu. Batnaði henni nú brátt,
og komst hún til sæmilegrar heilsu.
Nokkrum árum seinna andaðist
konan. Var lík hennar þá hafið út
og borið til úthvsisins. Þegar farið
var með líkið framhiá griótgarðin-
um, tuldraði bóndinn í sífellu: „Ekki
.of nærri garðinum, piltar“.
Alla daga stend í stað,
streittur við að selja.
Ánægður ég er með það.
Aðrir mega velja.