Samtíðin - 01.12.1947, Blaðsíða 17

SAMTÍÐIN
15
og talaði við Maxine um heima og
geima, eins og hans var vani.
Eftir matinn hurfu börnin án þess
að kveðja og komu ekki aftur.
Það var einkennileg kyrrð í húsinu
eins og ævinlega, og Maxine eigraði
um stefnulaust. Henni varð gengið
út í anddyrið og sá þar sér til mik-
illar undrunar hallarjómfrúna með
kynstrin öll af blómum. Maxine nam
staðar og horfði á j)au.
„Einkennilegt“, sagði hún. „Ekk-
ert j)eirra líkist neinum af'blómum
þeim, sem ég hef séð áður. Hvaða
blóm eru þetta?“
„Það hef ég enga hugmynd um.
Blóm teljast ekki til minna áhuga-
mála.“
1 þetta sinn ætlaði Maxine ekki
að gefast upp. Hún vildi fá svar.
„Það virðist j)ó sannarlega, að svo
sé. Svo vel hafið þér komið jæim
fyrir. Hver em yðar sérstöku áhuga-
mál, má ég spyrja?“
„Ég skemmti mér við meðbræður
mína“, svaraði hallarjómfrúin og
hrosti háðslega.
„Hendið þér gaman að okkur?“
„Ég var nú ekki með ykkar hóp
í hliga sérstaklega, þó ég játi jiað
fúslega, að j)að er líka gaman að
ykkur. Enginn hefur enn jiá komið
mér til að finna til. Ég þekki ekki
ást, hatur, samúð, meðaumkun eða
jiörfina til að þjóna og hjálpa öðr-
um. Ég hef gaman að einstöku hlut,
það er allt og sumt“.
„Þetta er hræðilegt“, sagði Max-
ine og leit undan. Hún þoldi ekki
að horfa í þessi einkennilegu augu.
„Finnst yður það? Það er nógu
gaman að tala um jietta við yður.
Við getum verið hreinskilnar hvor
við aðra. Ég hef veitt yður athygli
frá því fyrsta. Við erum að sumu
leyti svipaðar“.
„Guð hjálpi mér, j)að getur ekki
verið!“ hrópaði Maxine i örvæntingu.
Hallarjómfrúin hló. „Það gerir
hann sjálfsagt“, sagði hún. Svo varð
hún aftur alvarleg. „Þér hafið ýms-
ar veikar hliðar. I mörg ár hafið
þér engri manneskju treyst. Samt
hefur yður verið hlýtt til margra.
Hér eruð þér hrifnar af börnunum
og hafið valið yður ungfrú Bowen
að fylgd. Þar hafið j)ér valið rétt.
Hún er sérstök. I félagsskap, leik og
gleði kvenna hefur hún verið, and-
lega sem likamlega, skírlíf eins og
nunna“.
„Hvers vegna er hún hér, fyrst hún
hefur verið skírlíf eins og nunna?“
„Vegna jiess, sem álitið er vera al-
varleg yfirsjón. Hún tók dómsvald-
ið í sínar hendur“.
„Segið mér eitt enn“, sagði Max-
ine áköf. „Hver á þessi börn?“
„Hvers vegna spyrjið þér? Þér
hafið alltaf vitað það, frá því þér sá-
uð Jiau fyrst.“
„Á frú Carrillo þau J)á?“
„Auðvitað.“
„En — hvers vegn'a j)ekkir hún
jiau ekki?“
„Hvernig ætti hún að jiekkia jiau.
Hún hefur aldrei séð J)au. Þetta eru
J)rjú hörn, sem hún hefur deytt“.
„Eigið þér við, að hún hafi myrt
þau ?“
„Nei, hún leit ekki á J)að sem
morð, fi-ekar en þúsundir annarra
kvenna, sem hafa gert Jiað sama,
giftar jafnt sem ógiftar.