Samtíðin - 01.12.1947, Page 20

18
SAMTÍpiN
En í huganum hélt ég samtali
okkar áfram. Þar sem ég sveif uppi
í skýjunum með jörðina óralangt
fyrir neðan okkur eins og skrítið
fjarlægt leikfangasafn, fannst mér
ég losna úr tengslum við allt, sem
var jarðbundið.
Hvers vegna er ég í raun og sann-
leika glöð og stolt af því að vera
negri? Hvers vegna vorkenni ég
þessum vesalings Evrópumanni, sem
þykist vera einhver æði-i „mann-
vera“? Hvers vegna finnst mér ég
í raun réttri vera æðri en hann?
Þessi veslings maður hefur enga
hugmynd um, hvernig í öllu þessu
liggur. Hann veit ekkert, sem máli
skiptir eða komið getur að nokkrum
notum, um meira en billjón af með-
bræðrum sínum: Negra, Afríkumenn,
Indíána, Kínverja og sennilega
livorki Gyðinga né Rússa heldur.
Það eru mikil líkindi til, að hann liafi
blátt áfram afneitáð þeim með fyrir-
litningu, af því að hann álítur ]iá
„frumstæða Austurlandabúa" eða
„rauða".
En sjálfur kemur hann mér þannig
fyrir sjónir, að hann sé veikbyggður,
ógeðslega sjálfbyrgingslegur, ein-
mana, viðkvæmur og hræddur.
Vissulega er hann veikbyggður,
hví skyldi hann ella vera að koma
sér upp og hafa að staðaldri sér til
varnar vopnað herlið — og það í
ríkum mæli — hvert sem hann fer,
ár og síð og alla tíð?
Auðvitað er hann ógeðslega sjálf-
byrgingslegur, því að livers vegna
skyldi hann að öðrum kosti sífellt
þurfa að stagast á því hástöfum, að
hann sé öðrum fremri? Þeir, sem í
raun og veru standa öðrum framar,
ganga blátt áfram að því vísu, að
svo sé.
Vitanlega er hann einmana og við-
kvæmur. Hefur hann ekki með full-
komnu gjörræði einangrað sig frá
meira en % hlutum meðbræðra
sinna, þeim íbúum jarðarinnar, sem
ekki eru hvítir eins og hann? Og al-
veg tvímælalaust er hann hræddur.
Til að sannfærast um það þurfum
við ekki annað en gefa gætur að,
þegar hann er að fjargviðrast yfir
„hinni rísandi flóðbylgju svertingj-
anna“, yfir „gulu hættunni“.
Svo mörg eru þau orð. Hræðslan
og ekkert annað getur skýrt mikið
af hinni óskiljanlegu breytni hans
gagnvart hinnm mislita bróður.
Hins vegar vitum við, negrarnir,
að minnsta kosti, hvernig öllu þessu
víkur við. Við þekkjum okkar hvítu
bræður — vitum heilmikið um þá.
Þeir hafa opinberazt okkur í öllum
sínum styrkleika og veikleika. Við
höfum ekki lukt tilveru olikar nein-
um múrum til þess að dyliast þeim.
Múrar hafa verið reistir andspænis
okkur, en við berjumst sífellt fvrir
því að rífa þá niður og í þeirri bár-
áttu vex okkur ásmegin, við kennum
nýs máttar og eygium nvian tilgang.
Við lítum á þrældómsáþján —
hvort sem hún miðast við einstakl-
ingshagsmuni eða heilla þjóða —- og
við vitum, að hún hefur verið okk-
ur tilfinnanlegt böl. En við höfum
ávallt barizt gegn þessari þrældóms-
áþján, hvarvetna veitt henni mót-
spyrnu. Dt úr eldraun þessarar bar-
áttu höfum við komið lifandi, og hún
hefur gert okkur sterka.