Samtíðin - 01.12.1947, Blaðsíða 19

SAMTlÐIN
17
„Ég er stolt af því að vera negri",
segir frú Eslanda G. Robeson dr. phil., kona hins heims-
fræga söngvara, Paul Robesons, í eftirfarandi grein.
WIÝLENDUBOINN var öldurmann-
” legur, rjóður í andliti, skapstygg-
ur og hélt fast á máli sínu, hver sem
í lilut átti. Hann hafði um margra
ára skeið dvalizt í Suður-Afríku,
efnazt þar vel og var nú á leið heim
til gamla Englands í skemmtiför.
Hann fyrirleit af heilum hug
„blökkumennina“, en svo nefndi
hann Afríkumenn. Og í raun réttri
taldi hann enga menn með mönnum
nema Breta.
Hann var þó nokkra stund að átta
sig á þeirri staðreynd, að blökku-
mannahyski, eins og Pauli, sonur
minn, og ég, værum í raun og veru
samferðafólk hans í flugvélinni. Og
þessi viðurkenning af hans hálfu var
sannarlega hvergi nærri ljúfmannleg.
Landstjórinn í Uganda hafði látið
aka okkur í bifreið sinni til Entebbe-
flugvalíarins, og blakti ameríski fán-
inn á bifreiðinni við það tækifæri.
Þetta hafði haft slík áhrif á starfslið
flugvélarinnar og farþega hennar, að
engum þeirra kom til hugar að am-
ast við okkur vegna hörundslitar
okkar. Svo fóru og leikar, að þegar
lirezki nýlendubúinn sá, að allt sam-
ferðafólkið sýndi okkur í hvívetna
vingjarnlegt viðmót, gafst hann al-
veg upp við að hórfa einn á okkur
með fyrirlitningarsvip og virti okk-
ur meira að segja viðtals.
Þetta var bersýnilega einmana
maður, og þrátt fyrir allan kyn-
flokkahroka gazt honum einkar vel
að Pauli. Þegar hann hafði kynnzt
okkur nokkru nánara, gerði hann
þessa kynlegu athugasemd:
„Hann sonur yðar er indæll dreng-
ur, ljómandi indæll drengur. Ótrú-
legt, að hann skuli ekki vera nema
níu ára gamall og svona bráðskýr."
Ég sagði, að Pauli hefði umgengizt
fullorðið fólk í ríkum mæli og gæti
það hafa stuðlað að því, að hann
væri mjög vel að sér eftir aldri.
„Nei,gáfaður,“ fullyrti nýlendubú-
inn fruntalega. „Það er synd, að
hann skuli vera með þessum ósköp-
um fæddur.“
„Hvað er að honum?“ spurði ég
í ekki sem mildustum tón.
„Synd, að hann skuli vera svert-
ingi, synd. Hefði getað oi-ðið mikill
maður.“
„Hann mun verða mikill maður,
af því að hann er svertingi,“ mælti
ég. Hörundslitur hans, uppruni og
sú merka saga, sem kvnflokkur hans
á sér, munu eiga drjúgan þátt í gæfu
hans. Við teljum þetta happ, en alls
ekki ágalla.“
Hann varð alveg forviða, en jafn-
framt vaknaði forvitni hans. „Eg
hotna alls ekki í þessu,“ mælti hann.
„Auðvitað gerið þér það ekki,“
anzaði ég vingjarnlega og lét talið
niður falla.