Samtíðin - 01.12.1947, Side 15

SAMTÍÐIN
13
ELIZABETH JDRDAN :
Fyrsti viðkomustaður
11. KAFLI
pftir miðdegisverðinn settist Max-
" ine á afvikinn stað með Hardy
og sagði honum það, sem skeð liafði
um daginn.
„Það er rétt,“ sagði hann, „ég hef
gen'gið kringum eyjuna. Það er al-
veg satt, sem barnið segir.“
„I stuttu máli, þér hafið gefið uþp
alla von,“ táutaði Maxine.
„Ekki segi ég það,“ sagði Hardy.
„Eg hef reyndar aldrei gert mér há-
ar vonir um undankomu héðan. All-
ir hlutir eru hér undarlegir og öðru-
vísi en við eigum að venjast. Eitt
af því undarlegasta er þrákelknin í
yður. Þér streitist alltaf á móti; það
er mér óskiljanlegt.“
„Það er ósköp eðlilegt“, svaraði
Maxine. „Ef ég streiltist ekki á móti
af öljum kröftum, þá gæfist ég al-
gjörlega upp, en innst inni finn ég,
að ég verð að sigra í þessari har-
áttu. Ég má ekki gefast upp“.
„Hvers vegna? Elskið þér lil'ið?“
Bún hugsaði sig um andartak.
„Það held ég nú ekki“, sagði hún
svo. — „Það er samt ekki hræðsla
við dauðann, en það er eitthvað, sem
dregur mig, einhver, sem ég verð að
hitta, þó að það verði kannske til-
gangslaust fyrir mig. Eitt er þó víst:
Ég þrái af öllu hjarta annað tæki-
færi.“
„En haldið þér ekki, að veran hér
sé einmitt það tækifæri, sem þér
þarfnizt?“
„Ef það er svo, hvers vegna er
okkur þá ekki sagt það? En hvað
um það. Ég verð að fá tækifæri til
að hæta i'yrir misgjörðir mínar, og
hamingjan veit, að þær eru margar.
Líklega er meðvitundin um það sönn-
un þess, að ég hef lært eitthvað hér.
Ég ætla til baka, á einn eða annan
hátt“, bætti hún einarðlega við.
„Þetla getur maður nú kallað bar-
áttuhug“, sagði Hardy og brosti.
Þau sátu í dagstofunni og biðu
cftir því, að Spensley kæmi. Hann
kom eftir litla stund. „Herrar mínir
og frúr“, tók hann til máls — —
,.Það var þá svona. Þetta átti þá að
endurtaka sig á hverju kveldi að
loknum kveldverði. Það átti misk-
unnarlaust að fletta upp í lífi þeirra,
hvers um sig, sýna allt, illt og gott.
Ekkert varð falið, það þýddi ekki
að mögla“.
Maxine sat í sama stólnum og
undanfarin kvöld. Það var sýnd æska
Ilardys á litln bændabýli í Norð-
vestur Ameríku. Hann er duglegur,
vinnur á daginn fyrir litlu kaupi,
gengur í kvöldskóla, les á nóttunni.
El'tir því sem hann eldist, verður
hann ófyrirleitnari. Hann lcemst á
flugskóla og svífist nú einskis í bar-
áttunni við að komast áfram. Það
var ljótur kafli, þar sem liann af
öfund eyðileggur skjöl, sem sanna
frábæra hreysti félaga hans, og ann-
ar kafli, þar sem hann af ásettu ráði
bjargar ekki félaga sínum í neyð.
Fleiri kaflar eru sýndir. Ilann verð-
ur ófyrirleitnari og miskunnarlaus-
ari með hverju ári, sem líðui-, svíf-
ist einskis, ef það aðeins lyftir lion-
um hærra i metorðastiganum.
Snögglega skiptir um landslag.