Samtíðin - 01.12.1947, Blaðsíða 18

16
SAMTÍÐIN
Frú Carrillo var gift manni, sem
elskaði liana, og hún elskaði hann
eins mikið og hún er fær um að
elska nokkurn mann. Hún hefur í
rauninni aldrei elskað neitt nema
list sína. Hún deyddi þessi börn, eitt
eftir annað, áður en ])au fæddust,
vegna þess að þau hefðu hindrað
hana í að dansa í eitt eða tvö ár,
cf hún hefði átl þau. Á þennan hátt
hefur hún gert þau að hirðingjum í
alheiminum. Þau eru foreldralaus,
nafnlaus og heimilislaus. Þau eru
ekki í tengslum við neinn eða neitt.
Maxine var hljóð. Hallarjómfrúin
liélt áfram. Nú er hin fræga Carrillo
hér, og börnin eru hér. Þau hafa
hilzt. Þér gátuð mildað fyrstu ofsa-
hræðslu þeirra. Meira getið þér ekki.
Rinhvern tíma, einhvers staðar sam-
einast þau öll, en það getúr orðið
langt þangað til“.
„En hörnin eru svo hamingju-
söm.“
„Hvers vegna skyldu þau ekki vera
það? Er það þeim að kenna, að móð-
irin hindraði lífsmöguleika þeirra.
Þau eru fyrir ofan alla vanlíðan og
frjáls eins og andblærinn. Þau geta
leikið sér að ofviðrinu og svifið
milli stjarnanna".
„Þér dragið upp dásamlegar mynd-
ir. Þau líta út eins og önnur vel
hirt hörn“.
Maxine snéri sér undan; henni leið
illa. Af öllu ömurlegu á þessum öm-
urlega stað var þessi kona líklega
allra ömurlegust. „Hún vakti sann-
arlega eklci samúð“, hugsaði lnin. —
„Og þó -— sjálfsagt átti hún sína
raunasögu eins og hinir.
Þakka ykur fyrir“, sagði Maxine
og var skjálfrödduð. „Þér hafið gef-
ið mér ærið umhugsunarefni“.
„Eg hef líka leitazt við að svara
sumum al' þeim spurningum, sem
þér lögðuð ekki fyrir mig. Þér liafið
furðað yður á því, hve vel væri séð
fyrir ykkur hér. Það er vegna þess,
að þið metið líkamleg þægindi svo
mikils. Þið verðið að vera áhyggju-
laus, svo að þið getið einbeitt lnig-
anum að því, sem hér er álitið hið
eina nauðsynlega. Það er hetra að
vera í sínum eigin likama fyrst um
sinn, í líku umhverfi, og að allar
kringumstæður séu svipaðar. Það eru
að vísu til þeir menn, sem þetta dreg-
ur niður á við, eins og til dæmis
óvinur yðar, Brent. Hann hefur flutt
hingað með sér hatrið til yðar. Það
brennur eins og eldur í æðum hans.
Hann elur það af kostgæfni og eyði-
leggur á þann hátt alla framfara-
möguleika fyrir sér. Hann fer jafnt
og þétt niður á við. Hvað yður sjálfri
viðvíkur, viljið þér ekki gefast upp,
en streilist á móti. Það hafið þér gert,
síðan þér komuð hingað, en ég er
anzi hrædd um, að það endi með því,
að þér verðið mótaðar í það form,
sem yður er ætlað. Mér fellur það
illa. Þér eruð sérstæðar eins og þér
eruð nú“.
,,Og þess vegna skemmtilegri?“
Hallarjómfrúin kinkaði kolli og
gaf til kynna, að samtalinu væri lok-
ið. Hún snéri sér þá sem snöggvasf
að Maxine og sagði: „Meðal annarra
orða: Þér verðið teknar fyrir í kvöld.
Eg held ég verði að vera viðstödd“.
Maxinc reyndi að brosa: „Gerið
þér það; ])ér skemmtið yður sjálf-
sagt“. Framh.