Fréttablaðið - 25.05.2010, Blaðsíða 48

20 25. maí 2010 ÞRIÐJUDAGUR
BAKÞANKAR
Hólmfríður
Helga
Sigurðardóttir
■ Pondus Eftir Frode Øverli
■ Gelgjan Eftir Jerry Scott & Jim Borgman
■ Handan við hornið Eftir Tony Lopes
■ Barnalán Eftir Jerry Scott & Rick Kirkman
Ááá! Jesús! Góðan daginn!
Njóttu hans!
Ég bý með snar-
vitlausri konu sem
talar tungum!
Hlýtur
að
vera!
Mamma! Það er fárán-
legt að ég þurfi að koma
heim klukkan ellefu!
Ég krefst sömu
réttinda og
aðrir vinir mínir
fá hjá sínum
foreldrum!
Hvenær þarft
þú að vera
kominn heim
til þín Pierce?
Hálf
ellefu.
Gott mál.
Hér eftir kemur þú
heim klukkan hálf
ellefu.
Ef ég væri
þú myndi ég tékka á
vatninu áður en þú
stekkur út í.
Kennarinn
minn vill
að ég leiki
býflugu í
leikritinu.
En spenn-
andi!
Þú verður
að búa til
búning
fyrir mig.
Ég get gert
það. Með
broddi...
Ókei. ... sem
skýtur
eldkúlum í
hvern þann
sem hlær
að mér.
Það var
semsagt ekki
drauma-
hlutverkið
að leika
býflugu?
Ég þarf að ákveða hvort ég sætti mig
við þig eins og þú ert eða láti mig
hverfa... gefðu mér stund til að komast
að niðurstöðu...
Rétt eins og allflestar mæður í kringum mig þjáist ég af stöðugu samviskubiti
yfir að eyða ekki meiri tíma með barninu
mínu. Undanfarið hef ég hins vegar verið
blessunarlega laus við þessa leiðindatil-
finningu. Við fjölskyldan tókum okkur
nefnilega frí frá íslenskum veruleika og
smeygðum okkur inn í norskan í heilar
þrjár vikur. Bróðurparti daganna eyddum
við öll saman, nokkuð sem hefur aldrei
gerst áður í svo langan tíma.
ÁÐUR en við lögðum af stað í ferðalagið
hófst hver kvöldmáltíð með afslöppun í
boði stráksins – „anda inn, anda úúúút“
– og eftir matinn heyrðist „takk fyrir
matinn, kæra vinkona mamma“. Þá hló
ég með sjálfri mér og hugsaði: „Hvað er
fólk eiginlega að væla? Það er skítlétt
að ala upp barn.“
ÞAÐ var svo úti í Ósló fyrir nokkrum
dögum, þegar drengurinn lá undir
borði, harðneitaði að borða matinn
sinn og sagði: „Ég á ekki að hlýða þér,
þú ert ekki mamma mín“ að það rann
upp fyrir mér ljós. Það eru sennilega
ekki við pabbinn sem eigum heiður-
inn af því hvað strákur er vel heppn-
aður. Það eru nefnilega á langflest-
um heimilum ekki foreldrarnir sem
kenna börnum mannasiðina. Það eru
leikskólakennararnir sem sjá um það.
Í ÆVINTÝRALEGU gulu timburhúsi á
Bergþórugötunni taka æðislegar konur
hlýlega á móti orminum okkar og öllum
hinum krökkunum á hverjum einasta
morgni. Það er svo heimilislegt á Ósi
að mörg barnanna halda að þessar vin-
konur þeirra búi þar allar saman í einni
hamingjuríkri kommúnu, dag og nótt.
Á TÍMABILI leit ekki vel út með fram-
tíð Óss. En nýlega skrifaði borgarstjóri
loksins undir nýjan samning við einka-
reknu leikskólana og tryggði hana þar
með, í bili. Þar fyrir utan lítur allt út
fyrir að eitt foreldranna á Ósi sé á leið-
inni í borgarstjórn fyrir Besta flokkinn.
Ég treysti því að flokkurinn standi við
klíkukosningaloforðin. Nú verði sól á
Ósi um ókomna framtíð – lóðin gerð upp,
húsið málað, graffitíið fjarlægt og fram-
kvæmdasjóðurinn fylltur af peningum.
EN ÞAÐ var þetta með mömmusam-
viskubitið. Ég er að hugsa um að varpa
því bara af mér, Eða alla vega að skipta
um – fyllast heldur samviskubiti yfir því
að hafa hoggið skarð í glimrandi upp-
eldi Ós-mæðranna á syni mínum. Nei,
annars, ég nenni því ekki, þetta voru
svo huggulegar þrjár vikur. En ég biðst
samt afsökunar á umskiptingnum sem
þið fáið til baka. Þið reddið þessu, er það
ekki?
Þú ert ekki mamma mín