Barnablaðið - 01.02.1968, Blaðsíða 4

glas eða ostbiti þá þakkaði hann kurteislega
fyrir og tók það heim til móður sinnar, en
hún geymdi það þar til maður hennar kom
heim frá vinnunni og þá skipti hún því milli
þeirra þriggja. Jóhannes liafði meiri ánægju
af þessu heldur en ef hann hefði notið þess
einn.
Eitt sumarið áttu ærnar mörg lítil lömb.
Hjarðmaðurinn gaf Jóhannesi eitt þeirra.
Hvílíkur happadagur! Jóhannes réði sér varla
fyrir fögnuði. Hann vissi ekki hvernig hann
gæti látið í ljós þakklæti sitt, svo að hann
reyndi enn meir en áður að hjálpa til með
féð.
Veturinn kom. Hjarðmaðurinn var löngu
farinn með fé sitt. Jóhannes var nú orðinn
svo stór að móðir hans gat sent liann á skóla
inn í þorpið. Honum þótti gaman að ganga
í skólann og hann þakkaði Guði fyrir tæki-
færið til að læra að lesa. Kvöld og morgna
fóðraði hann lambið sitt, hann elskaði það
nærri því eins og það væri bróðir hans.
Lambið þreifst vel og varð stórt og fallegt.
Einu sinni þegar Jóhannes gekk gegn um
þorpið, kallaði slátrarinn til hans og bað
hann að selja sér lambið fyrir einn dal.
„Selja lambið mitt til að slátra því. Nei,
það geri ég ekki.“ Hann gat ekki hugsað til
þess að farga lambinu sínu. Þessi uppástunga
slátrarans truflaði rósemi hans svo að hann
hljóp heim eins og fætur toguðu.
Með vetrinum kom snjórinn, en það hindr-
aði ekki Jóhannes frá því að ganga í skól-
ann. Þetta haust hafði móðir hans ekki haft
eins góða sölu af prjónaskapnum og hún
hafði áður, svo að nú gat hún ekki borgað
núsaleiguna. En hún treysti Guði að hann
mundi hjálpa eins og hann hefði ávallt gert.
Vorið nálgaðist og þá mundi hjarðmaðurinn
koma aftur með féð, eins og hann var vanur,
hugsaði hún. En þetta vor kom hann ekki.
Hér við bættis, að Mikael veiktist, svo að nú
vissi hún ekki hvað hún átti að gera til að afla
sér brauðs. Hvernig gat hún útvegað hentugt
fæði fyrir manninn sinn meðan hann var veik-
ur? Hvernig gat hún.keypt meðul? Þegar Jó-
hannes sá móður sína gráta, þá féll hann um
háls hennar og grét líka.
„Gráttu ekki, elskan,“ sagði hann við móð-
ur sína, en bið Guð að hjálpa okkur yfir
erfiðleikana. Hann mun bænheyra þig.“
Jóhannes bað til Guðs með svofelldum
orðum: „Guð minn góður, þú sem þekkir
allt, læknaðu hann pabba minn og sýndu mér
hvað ég get gert fyrir hann.‘,
Einn morgun, er hann bað á þennan hátt,
datt honum í hug lambið, hann gat selt það.
En aðeins hugsunin um það, ætlaði alveg að
yfirbuga hann.
Hann gekk í skólann, en lambið var sífellt
í huga hans. Á heimleiðinni gekk hann fram
hjá slátrarabúðinni. Hann leit inn, en flýtti
sér svo í burtu aftur, sem mest hann mátti.
Svo beið hann við og þessi spurning kom
upp í huga hans: „Hvort þykir mér vænna
um lambið, eða hann pabba minn?” Hann
sneri aftur til þorpsins til að selja lambið
sitt. „Nú kemur þú til að selja mér lambið
þitt?“ sagði slátrarinn og hló.
Vesalings drengurinn fór að gráta, faldi
andlit sitt í höndum sér og sagði: „Ó, hann
pabbi minn!“
Slátrarinn var ekki vondur maður. Hann
kenndi í brjósti um Jóhannes og reyndi að
hughreysta hann, síðan lagði hann tvo dali í
lófa hans í staðinn fvrir einn, og sagði: „Þú
getur komið með lambið á morgun."
Jóhannes fór heim, og er hann afhenti
móður sinni tvo dali, vissi hún varla
livað hún átti að hugsa. Jóhannes varð auð-
vitað að segja henni hvernig hann hefði feng-
ið svo mikla peninga.
,.Guð blessi þig, sonur minn,“ sagði hún
hrærð í huga. „Hann mun styrkja þig til að
færa þessa fórn.“
Um kvöldið fór Jóhannes til þess að sofa
hjá lambinu sínu. í dögun fór hann af stað
með lambið til slátrarans, áður en móðir
hans kom á fætur. Að vísu grét hann á leið-
inni, en hann stóð fast við áform sitt. Lambið
var leiðitamt, og er hann faðmaði það að
skilnaði sagði hann: „Blessað lambið mitt, nú
Framhald á bls. 29.
4