Barnablaðið - 01.02.1968, Blaðsíða 36

Og þá fann Steini upp á því snjallræði, að
fylgja honum, hvenær sem hann komst hönd-
um undir, og kenna honum versin sín. Hann
fór h'ka í laumi að hjálpa honum til að lesa,
og þá fór Kela að fara fram, og hann varð
sér ekki til skammar hjá prestinum. En þetta
vissi enginn nema þeir tveir.
Þetta gat Steini 9 ára gamall. Þá var hann
brautryðjandi. Hvaða steinum ruddi hann
úr vegi? Ólund, öfund, vanþakklæti og hver
veit hverju fleiru. Um þá vondu steina hefur
margur hnotið og meitt sig, stórslasazt jafnvel
ævilangt. Var þetta lítilsvert? Finnst ykkur nú
ómögulegt, að þið gætuð sjálf eitthvað gert
þessu líkt? Mörg börn þekkið þið nú, yngri
og eldri, sem hefðu þörf á, að steinum væri
rutt úr götu þeirra. Og mikið undur er gam-
an að geta það og gera það.
★
Og ég skal segja ykkur aðra sögu. Þar var
nú ekki miklum vitsmunum til að dreifa.
Drengur á 9. ári lá afskaplega lengi og mikið
veikur, og þegar honum loks fór að batna, þá
var hann svo útleikinn, að fólk hélt, að hann
mundi aldrei verða jafngóður, líklega aum-
ingi og ómagi alla sína ævi. Á næsta bæ var
fullorðin stúlka, sem hafði alltaf þekkt dreng-
inn og kenndi mjög í brjósti um hann. Hún
var nú ekki í miklu áliti sjálf, ósköp fávís
og oft hlegið að henni fyrir hvað hún væri
lieimsk. Hún vann hjá sínum og fékk ekki
kaup og átti svo sem ekkert til, nema fötin
sín. En góð var hún í sér, og það kom eink-
um fram við börn og allar skepnur. Hana
langaði til að geta eitthvað glatt litla aum-
ingja drenginn, en þetta var langt uppi í
sveit, og hún átti ekki neitt til að gefa hon-
um, og ekkert sælgæti gat hún búið til handa
honum, en langt í kaupstað og þetta um há-
vetur, og hún átti ekki heldur neina pen-
inga. En hún átti dálítinn ullarlagð fi'á því
um sumarið áður, og kunni ágætlega að
spinna og prjóna. Svo bjó hún til forláta
vetlinga, en ekki þurfti drengurinn í rúminu
þeirra við, og ekki hefði honum þótt vænt
um að fá þá.
En svo fréttir hún, að maður ætli suður í
Reykjavík þar úr sveitinni, en slíkt var fá-
•títt um þær mundir. Hún fékk að bregða
sér þangað, sem hann átti heima, og biður
hann að reyna nú að selja fyrir sig þessa vetl-
inga og kaupa fyrir þá eitt pund af rúsínum
og gráfíkjum. Það tókst. Og eitt kvöld í rökkr-
inu kemur hún svo með þetta og færir drengn-
um, sem aldrei á ævi sinni hafði eignazt slík-
an happafeng. Þess konar var næsta fágætt
up»ii í sveit í þá daga.
Mörgum árum seinna dó þessi stúlka. Þá
var drengurinn orðinn stúdent. Hann grét,
þegar hann frétti látið hennar. Líkast til að
engrinn hafi gert það annar. Af hverju haldið
þið, að hann hafi grátið? Ekki af því, að hann
vorkenndi henni. Hann var sannfærður um,
að hún væri komin þangað sem hún ætti
langtum betra. Það var gleðiefni. En hann
sá eftir því, að geta nú aMrei borgað henni
rúsínurnar. Hann hefur síðan eert öðrum
eitt og annað gott, og fengið bakklæti fvrir,
en enginn veit, liversu oft bað bakklæti hefði
að réttu lagi átt að lenda hjá fávísu stúlkunni,
sem gaf honum rúsínumar.
Það dettur engum í hug að kalla þau mikil-
menni hann Steina litla og rúsínustúlkuna,
en þau eiga í því sammerkt við mestu og beztu
mennina, sem til hafa verið, að bað sem bau
gerðu, var öðrum til góðs og ekki gert í launa
skvni, og enginn, nema sá, sem al't sér og
þekkir, veit, hvað mikið gott leiddi af bví
og getur haMið áfram að leiða af því um
ókomin ár og aldir.
Það er svo um verkin, sem við gerum, iafn-
vel þau sem lítil svnast. Þau eru eins og fræ-
korn, ef þau falla í hentuga iörð á hentimim
tíma, þá vaxa þau upo, bera ávexti og ótal
nv fræ. Og þetta á sér iafnt stað um bað, sem
við gerum gott, og hitt, sem við gerum illt.
Af því góða getur sorottið gæfa og marg-
föld blessun frá kvni til kvns, og af bví illa
margföld ógæfa og eymd, svo að enginn sér
fyrir endann á.
Tekið úr „Kvöldræðum"
eftir séra Magnús Helgason.
36