Barnablaðið - 01.02.1968, Blaðsíða 11

ur trjágarðurinn. Sólin ljómaði í daggar-
dropunum á rósunum og hinir appelsínugulu
blómbikarar voru sem gagnsæir. Hamid
nuddaði augun, og fór að hugsa um orðin frá
kvöldinu áður: Jesús sagði: „Ég er ljós heims-
ins.. . . ekkert myrkur. . . . lífsins ljós.“ Hon-
um fannst blómin horfa á sig hlægjandi, og
þá hló hann líka.
„Út með þig héðan! — Flýttu þér!“ Það
var vörður sem tók eftir honum og rak hann
út. Að vísu átti hann ekkert með það, því að
trjágarðurinn var almenningsgarður. En þá
vissi Hamid ekki, að í þessari borg litu menn
niður á og fyrirlitu alla óhreina og tötrum
klædda litla drengi.
Hann fór út um annað hlið en það sem
hann hafði komið innum og kom út á opið
svæði. Beint fyrir framan hann, reis mikil
bygging, sem hefði getað verið höll konungs-
ins, eða það fannst Hamid að minnsta kosti.
Það var nú samt aðeins veitingahús. Borgin fór
nú að lifna við og búðirnar voru opnaðar.
Bændurnir gengu um og seldu mjólk. Er
Hamid stóð þar og horfði í kringum sig, fann
hann allt í einu steikarlykt. Það vakti skerandi
hungurstilfinningu hjá honum. Hann fór að
brjóta heilann um, hvaðan steikarlyktin
kæmi.
Hann hafði snúið baki við lítilli búð, þar
sem maður nokkur var að steikja bollur í
stórum steinpotti, sem var fullur af sjóðandi
olíu. Hann þurfti að flýta sér, því að um
leið og hann færði upp bollurnar og
lagði þær á aflöng grasblöð, varð hann
að blása í eldinn, til þess að halda glóðinni
við. Þetta orsakaði að maðurinn var í slæmu
skapi. Og þarna stóð hann og möglaði og
var reiður. Hamid gekk svo nærri honum
sem hann framast vogaði, til þess að anda að
sér þessari indælu lykt.
Skyndilega datt honum nokkuð í hug.
Hann færði sig nær manninum og spurði
hvort hann þyrfti hjálpar við. Sulturinn veitti
honum djörfung.
Maðurinn virti hann fyrir sér frá hvirfli til
ilja. Sá drengur sem var vanur að hjálpa hon-
um, hafði ekki mætt þennan morgun, og það
var það sem skapaði erfiðleika hans. Nú var
hann raunverulega í þörf fyrir hjálp af þeim
fyrsta, sem bauðst. En þennan dreng hafði
hann aldrei séð fyrr. Hann minntist þess ekki,
að hann þekkti hann, hvorki sem flæking né
þjóf, svo að hann opnaði búðarborðið og
hleypti honum inn.
Hér sérðu belginn! Taktu hann og blástu,
og verðir þú uppvís að því að leggja hönd á
nokkuð, sem þú átt ekki, þá læt ég þig vita,
að lögreglustöðin er hérna beint á móti okkur.
Hamid kraup niður innan við búðarborðið
og byrjaði að blása í eldinn. Honum leið
ekki vel. Það var svo heitt, að honum fannst
sem loftið titraði, og við sjálft lá, að logarnir
brenndu hann í andlitið. Hann vissi ekkert
um það, að margir aðrir litlir drengir á und-
an honum höfðu ekki þolað þennan hita og
gefizt upp, en hin kyrrláta og hljóða seigla
hans geðjaðist vinnuveitandanum. Eldurinn
blossaði upp og olían var svo heit, að eftir
stutta sund varð maðurinn að játa, að nú væri
nóg komið. Hamid fannst hann heyra rödd
hans úr fjarska, og stóð upp hálfpartinn utan
við sig af hitanum.
„Stattu nú þarna og legðu bollurnar á gras-
blöðin.“
Hamid létti um hjartað. Hann var svo þakk-
látur fyrir tilbreytinguna og — hófst þegar
handa. Hann vann rösklega og brenndi sig
11