Barnablaðið - 01.02.1968, Blaðsíða 38

Góður vitnisburður
— Eru þetta ódýrustu stólarnir? Trúboð-
inn horfði spyrjandi á Gyðinginn, sem var
húsgagnasali.
— Já, vissulega, herra minn, svaraði Gyð-
ingurinn með miklu handapati.
— Fæ ég þá senda heim, og er það innifalið
í verðinu?
Húsgagnasalinn varð skelfdur á svip.
— Það er ekki hægt, það er ómögulegt.
Fyiir þetta lága verð. — Ég hef svo að segja
gefið stólana. En, herra minn, ef yður vantar
sendil, þá get ég útvegað einn.
Trúboðinn afþakkaði boðið kurteislega.
Hann vissi að við þessa sömu götu var svert-
inginn Viriato. Hann starfaði sem sendisveinn
og tilheyrði söfnuði hans.
— Náðuð þér í nokkurn? spurði Gyðingur-
inn. — Aha, þessi þarna. Nú hefur heppnin
verið með yður, það verð ég að segja. Hann
er sá áreiðanlegasti sendisveinn, sem til er í
borginni. — Einmitt það. Trúboðinn hlustaði
með athygli, meðan Gyðingurinn hélt áfram.
— Þessi hérna, skiljið þér, var sá versti
vizkan sagði nei. Ef maður fvndi einhvern
hlut, var manni skylt að segja frá því, eða þá
að auglýsa það, en það vildi Stína ekki gera.
Gerði hún það, mundi kannski rétti eigand-
inn gefa sig fram, og þá hlaut Stína að missa
aftur vettlingana. Ó, hvað hún átti f miklu
sálarstríði! Kannski skyldi hún segja mömmu
frá vettlingunum? Eða kannski fela þá heima,
en nota þá aðeins þegar hi'rn væri í skólan-
um? Uss, hvað þetta er ljót hugsun, og Stína
sem óskaði alltaf að vera sannkristin. 'En —
ekki mnndi Tesús verða reiður þótt hún
tæki þá, þvf að þá hefði hann ekki leyft henni
að finna þá. Nei, þetta var sannarlega enginn
áflogaseggur, sem maður fyrir fann. Sterkur
og hættulegur. Já, stórhættulegur maður.
Hann hefur fengið nýtt boðorð, eins og hann
segir. Það er nú ágætt, því að hann er alveg
umbreyttur. Hann er heiðarleikinn sjálfur,
holdi klæddur. Við kaupmennirnir hér í göt-
unni, sem þurfum að láta fara með eitthvað
í bankann, sendum hann alltaf. Hann bregst
okkur aldrei, Hann er alveg sérstakur, skiljið
þér. Rétt sem það er segir hann, dýrð sé Jesú,
eða ef hann á að telja peninga, þá segir hann,
sjö átta, níu, hallelúja, ellefu tólf, þrettán —
þökk og lof. En þetta er allt saklaust. Sem
sagt, hann fer ekki á bak við neinn, síðan
hann tók upp þessi nýju boðorð.
— En, herra minn — stólarnir eru tilbúnir.
Gjörið þér svo vel.
Húsgagnasalinn gaf Viriato merki, og sneri
sér svo að trúboðanum og sagði: — Viljið þér
gera svo vel og gefa sendlinum heimilisfang
yðar?
En Viriato, sem var kominn inn, brosti svo
að skein í stóru, lrvítu tennurnar hans og sagði
leikur! En ef hún nú tæki þá og færi á bak
við nrömmu, mundi hún þá hafa nokkra á-
nægiu af þeim? Nei, og aftur nei!
Stína staulaðist heim til mömmu með vettl-
ingana og spurði hana, hvað hún ætti að
gera. Mamma gladdist mjög yfir ráðvendni
Stínu. Hún skrifaði nokkra smámiða og fór
með þá niður á leikvöllinn og festi þá upp
hér og þar á vellinum. Þegar liðinn var einn
mánuður og enginn eigandi hafði gefið sig
fram, fékk Stína að eiga vettlingana. Nú var
hún sannfræð um, að það var meiningin að
hún mætti eiga þá, og þess vegna gat hún með
góðri samvizku notað þá.
38