Barnablaðið - 01.02.1968, Blaðsíða 39

Einhvern morgunn, ég held það hafi verið
5. apríl á þessu vori, las ég litla hugleiðingu
í einu Reykjavíkurblaðanna, eftir Kristínu
Sigfúsdóttur frá Syðri-Völlum, sem hún nefndi
„Kristindómur barnanna.‘“ Ef til vill hafa
bæði foreldrar og börn gott af að lesa hug-
leiðingu þessa í gegnum gluggann minn.
Kristín segir: ,,....Ég þekki litla telpu,
sem þjáðist af sínum harmi á uppstigningar-
dag, vegna þess að þá myndi Jesús vera alveg
farinn frá okkur. En um nóttina dreymdi
þess þarf ekki, heim til þessa manns rata ég
vel.
— Hva — hvað — þekkist þið?
— Já, skyldi ég ekki þekkja forstöðumann
minn og vita hvar hann á heima, sagði Viri-
ato og brosti nú enn meira, um leið og hann
tók stólana og lyfti þeim upp á sínar breiðu
herðar.
— Já, einmitt, þið tilheyrið — þið fylgið
sama boðorði. Gyðingurinn horfði stóreygð-
ur á þá báða. — Já, dýrð sé Jesú. sagði trú-
boðinn, sem gladdist yfir hinum góða vitnis-
burði um Viriato, sem var glaðuv að geía
rétt forstöðumanni sínum hjálparhönd.
Hvaða vitnisburð mundi atvinnuveitandi
þinn gefa forstöðumanni þínum um þig?
liana, að Jesús sagði: „Grát ekki. Ég skal vera
hjá þér og varðveita þig, þótt þú sjáir mig
ekki.“ Eftir það varð sú stúlka róleg og sæl
í sinni trú alla ævi.
Annað stúlkubarn var dóttir hjóna, sem
áttu heima í sama húsi og ég. Það fólk var
sérstaklega gott og vandað, en talaði aldrei
um trúmál. Þess vegna kom fjögurra ára
barnið upp til mín og bað mig að segja sér
eitthvað um Jesúm. Það gerði ég og tók hana
með mér í sunnudagaskóla, sem ég vann þá í.
Þar hlustaði hún þögul og alvarleg, kom svo
upp einn dag með tár í augum og eymdarleg.
Ég spurði: „Ertu lasin, Gugga mín?“ „Já, en
mamma er alltaf hjá mér og gefur mér að
drekka. En blessaður Jesús fékk bara súrt
vatn þegar hann var veikur. Af hverju sagði
hann ekki bara við mömmu sína: Mig þyrstir?
Hún hefði meira að segja gefið honum
mjólk.“ Svo sagði barnið: „Ég skal gefa hon-
um bláa glasið mitt fullt af hreinu vatni úr
brunninum, senr hann hefur gefið okkur. Það
má enginn lifandi maður gefa honum súrt
vatn.“
Og einu sinni kom sjö ára drengur til mín
og sagði: „Ég gleymi alltaf eða þori ekki að
biðja Guð að varðveita mig, af því ég er marg-
búinn að syndga. Strákarnir segja, að ég sé
aumingi eða ræfill, af því að ég vil ekki kasta
steinum í ljósaluktirnar, eða fuglana á sjón-
um við Selvör. Það er voðalegt að sjá blóð á
sjónurn þegar fuglarnir meiðast. Einu sinni
kastaði ég steini, en bað Guð að varðveita
fuglana, og steinninn hitti engan þeirra, en
það var ekki mér að þakka, svo að ég sagði:
„Almáttugur Guð hefur svarað bæn minni.“
Þá fóru allir strákarnir að hlægja og ráku mig
frá sér. Sögðust ekki vilja mig, svona huglaus-
an ræfil, nálægt sér framar. Nú leiðist mér
að vera alltaf einn. Ég sagði: „Þakkaðu Guði
fyrir að hann hefur gefið þér gott eðli og
varðveitt þig frá illum afglöpum.“
Treystu aldrei trúlausum manni, og sakna
sízt vondra vina.
Þetta var hugleiðing Kristínar, en nokkuð
stytt. Á. E.
89