Barnablaðið - 01.02.1968, Blaðsíða 21

beddanum, sko í rúminu?“ „Ne-ei, bara
stundum." „Hvað er þetta, getur læknirinn
ekki sett saman einhverja mixtúru svo að
honum batni? Ég veit nú ekki bemr en að
þessir læknar séu til þess að lækna, þegar ein-
hver er veikur,“ gall við í Birni. „Jú, hann tékk
meðul, en pabbi segir að hitt hafi miklu
betri áhrif.“ „Hvað meinar þú?“ „Jú, sjáðu
til, mamma mín trúir á Guð og hún hefur
beðið Jesúm að lækna pabba,“ sagði Geir
lágum rómi. „Pabbi var fyrst svolítið byrstur
og sagði, hvaða bænastagl er þetta, kona.
Hvað heldurðu að þetta þýði? En mamma
hélt áfram að biðja. Nú er pabbi svo mildur
á svip og innilegur í málróm, og pabbi er nú
farinn að segja: Viltu ekki biðja fyrir mér,
góða mín, mér líður svo vel á eftir. Ég held
áreiðanlega að þetta sé það bezta. Mamma
segir, að læknirinn geri allt sem hann geti og
meira verði ekki krafizt af honum, en Guð
er meiri, segir hún, og Jesús er hinn mikli
yfirlæknir og getur læknað alla þá sem treysta
honum.“
„Uss, er þetta ekki bara bull og vitleysa!"
sagði Björn. „Hvað haldið þið, strákar. Valdi
og Kalli? Annað hvort er maður lasinn eða
ekki. Það á ekki að blanda Guði inn í þeita“.
„En hvað er nú þetta? Silungur! — silung-
ur!“ æptu drengirnir í einum kór. En þá
skeði það, að kría, sem hefur líklega fundizt
virðingu sinni misboðið, vegna hávaðans í
drengjunum, renndi sér niður á fluginu og
goggaði í húfuna á Birni. Honum varð svo
bilt við, að hann baðaði út höndunum og
steyptist á höfuðið á bólakaf, beint ofan í
sjóinn.
Drengirnir störðu agndofa niður í golgræn-
an sjóinn og sáu iljar drengsins hverfa.
Nú voru góð ráð dýr. Og það næsta sem
skeði, var það, að þeir sáu Geir henda sér
fram af bryggjunni og í sjóinn. Þeir urðu
næstum mállausir af undrun og skelfingar-
svipur færðist yfir andlit þeirra. Þeir litu
hver á annan, gersandega ráðþrota. Þeir vissu,
að engan tíma mátti missa. Það sem varð að
gerast, varð að gera undir eins. Karl ætlaði
áð hrópa á hjálp, en hljóðið kafnaði í hálsi
hans, og hann kom engu hljóði upp. Valdi-
mar þreif í kaðalspotta, er lá þar, en hann var
alltof stuttur. Bryggjan var alllöng og óvíst
hvort nokkur væri þarna í grendinni, því að
fólkið var farið heim úr beitingarskúrunum.
„Við verðum að fá bát,“ stundi Valdimar, en
þetta tók allt sinn tíma. Og nú liðkaðist um
málbeinið á Karli. Svo fór hann að skæla. Há-
skælandi hrópuðu þeir á hjálp og vissu ekki
hvort þeir ættu að vera kyrrir eða hlaupa
burt. Þá kom eitthvað í ljós niðri í sjónum.
Það var Geir, sem hélt annarri hendi í háls-
málið á Birni, en með hinni svamlaði hann,
og nú komu þeir upp úr sjónum. Geir blés
mikið og skyrpti, og nú greip hann í tré-
stólpa og hékk þar og virtist örmagna af
þreytu, en Björn bærði ekki á sér. „Guði sé
lof,“ slapp út úr Valdimar. „Bíddu rólegur,
Geir, Geir, haltu þér, ég ætla að skreppa og
ná í lengri kaðal,“ og svo var hann þotinn
burt. Hann kom aftur að vörmu spori með
snærishönk og lét endann síga niður til þeirra.
Þannig hjálpuðust þeir að því að draga Geir
meðfram bryggjunni alla leið upp í fjöru.
Nú var fólk farið að drífa að, og hrósaði
Geir mjög mikið fyrir snarræði hans og
dirfsku. Aftur á móti höfðu drengirnir stein-
gleymt bjarghring, sem var ávallt á bryggj-
unni og hékk þar á staur en var sjaldan not-
aður, sem betur fór.
Drengirnir urðu dálítið skrítnir á svip, þeg-
ar minnzt var á það, að þeir skyldu nú ekki
muna eftir bjarghringnum. Björn hafði rot-
azt í fallinu og misst meðvitund, en náði sér
brátt og þakkaði Geir með klökkum huga
björgun sína. Seinna meir, þegar drengirnir
spurðu Geir, hvers vegna honum hefði dottið
í hug það eina rétta og framkvæmt það sam-
stundis, sagði hann á sinn rólega og elsku-
lega hátt: „Það er fyrirbænunum hennar
mömmu allt að þakka. Ég veit að hún biður
fyrir mér á hverjum degi. Um leið og
Björn féll í sjóinn, sá ég þetta í huga mér.
Kannski slær hann höfðinu við eitthvað.
Rödd í brjósti mínu sagði: Steyptu þér niður
á eftir og bjargaðu honum. Og ég hlýddi og
Framhald & bls. 41.
21