Barnablaðið - 01.02.1968, Blaðsíða 9

HANN D O FYRIR MIG
Ekkert dregur hjörtu okkar til Jesú eins
og þessi undursamlegi boðskapur: Hann dó
fyrir mig. Ég las eitt sinn um lítinn dreng,
sem hafði reynt fullvissu hjálpræðisins. Hann
liafði líka eignazt þá gleði, sem því var sam-
fara. Dag einn stóð hann eins og hann væri
negldur við glugga í bókaverzlun og horfði
á mynd nokkura. Drengurinn var gersamlega
hugfanginn af hátíðlegri fegurð og alvöru
myndarinnar. Sveinninn hafði hreinlega
gleymt sér frammi fyrir því, sem hann var
að horfa á. Myndin var af Kristi á krossinum.
Við hlið drengsins stóð eldri maður, harð-
legur á svip. Eftir dálitla stund, gat hann ekki
dulið gremju sína út af því, hvað drengurinn
var gagntekinn af myndinni. Hann ávarpaði
sveininn og sagði: „Á hvað ertu að glápa
eiginlega?"
Það er dásamleg staðreynd að við skuhim
eiga vin, sem hefur meira vald en Abraham
Lincoln forseti. Það er Jesús Kristur. Eins
og herra Lincoln, þá vill hann frelsa okkur
og meira en það. Hann gaf sitt eigið líf til
þess að borga fyrir syndir okkar. Hvað
vill Jesús fá í staðinn? Hann vill að við elsk-
um hann og leyfum honum að lneinsa hjörtu
okkar.
Abraham Lincoln gat ekki hjálpað unga
hermanninum á annan hátt en þann að gera
hann friálsan og fá loforð hans um, að hann
ætlaði að bæta ráð sitt. En Jesús býðst til þess
að lifa í hjörtum okkar og hjálpa okkur að
vera glöð, sönn og góð hvern dag lífs okkar.
Og dag einn mun hann sækja okkur til að
vera hiá sér um alla eiU'fð. Hefur þú tekið
á móti þessu undursamlega boði?
Drengurinn leit saklausum barnsaugum til
mannsins, sem leyndi ekki reiði sinni, og sagði
mildri röddu, um leið og hann benti á mynd-
ina: „Hann dó fyrir mig.“ Það hnussaði í
manninum og hann leit illúðlega til drengs-
ins um leið og hann gekk snúðugt á braut.
Drengurinn hugsaði með sjálfum sér, hvers
vegna maðurinn hefði orðið svo ljótur á svip-
inn, og hann ályktaði sem svo, að það væri
fyrir það, að hann vissi ekki að Jesús hefði
einnig dáið fyrir hann. Annars hefði liann
ekki getað orðið svo reiðilegur á svipinn.
Hann tók því kjark í sig og hljóp eins og
fætur toguðu á eftir manninum. Þegar dreng-
urinn var kominn í kallfæri við hann, hrópaði
hann til hans: „Hann dó einnig fyrir yður!“
Nú varð maðurinn ennþá reiðari og illilegri
á svipinn. Þarna skildu leiðir þeirra.
Það hefði mátt halda, að þessi kaldlyndi
maður hefði látið þessi orð barnsins eins og
vind um eyrun þjóta, en svo fór ekki. Mað-
urinn reyndi raunar að hrinda orðunum frá
sér eins og einhverju, er ekki kæmi honum
við. En það fór öðruvísi, því að orðin hljóm-
uðu stöðugt fyrir eyrum hans, daga og nætur.
Hann reyndi að berjast á móti áhrifavaMi
þeirra lengi vel, en það tókst ekki. Orðin gáfu
honum engan frið, hvar sem hann fór. Svo
var það dag einn, að hann féll fram á ásiónu
sína, sem fátækur, allsvana syndari, og ákallaði
hann sem dó á krossi fyrir syndir hans sem
allra hinna. Þá öðlaðist hann þessa dásamlegu
innlifun, sem fullvissa um hjálpræðið veitir
mannssáUnni. Þar með varð játning hans hin
sama og litla drengsins: „Hann dó fyrir mig.“
Lesari minn, hugleiddu það, að hann dó
einnig fyrir þig.
H. Ekmann.
9