Barnablaðið - 01.02.1968, Blaðsíða 10

FRAMHALDSSAGAN
KINZ A
eftir P. M. John.
Framh.
9. KAFLI.
Þegar Hamid vaknaði næsta morgun, var
hann gramur við sjálfan sig ytir vogun sinni,
að hafa lagt sig til svefns svo nærri þessu húsi.
En á sama tíma var hann ánægður yfir því,
að vera ekki fjarlægari Kinzu en þetta. Það var
aðeins þunnur veggur sem skildi þau að.
Hann var einmitt að hugsa um, hvort hún væri
vöknuð, og hvað hún mundi nú hafa fyrir
stafni.
Hann gekk hægt niður götuna í áttina til
torgsins, sem enn var alveg mannlaust. Hvað
átti hann nú að taka sér fyrir liendur, og
hvaðan mundi honum koma matur til morg-
unverðar? Við tilhugsunina um það, livað
Kinzu liði nú vel, sá hann næstum eftir því,
að hann hafði gefið henni síðustu brauðskorp-
una.
Er hann leit í kringum sig, fannst honum
borgin ekki vera lengur svo sérstaklega aðlað-
andi. Búðirnar voru lokaðar, og fáeinir heini-
ilislausir betlarar lágu og sváfu við inngang-
inn að moskunni. Þar sem hann hafði nú lok-
ið hlutverkinu sem honum hafði verið falið,
fannst honum hann vera til einskis nýtur. þar
sem hann stóð. Hann óskaði sér því af öllu
hjarta, að mega vera horfinn heim á ný.
Kyrrð morgunsins var rofin af storki, sem
flaug gegnum loftið rétt yfir höfði hans, al-
veg eins og stundum kom fyrir, þegar hann
var á ieiðinni með geiturnar í hagann, heima
á heittelskuðu hæðunum. Hann flaug hátt
og var að líkindum á leið heim í hreiðrið sitt
í turninum á einhverri gamalli borg. Rétt til
getið. Hamid sá, að það voru ungar í hreiðr-
inu, sem opnuðu hungruð ginin til að fá mat.
Honum létti ögn um hjartað við þessa sjón.
Einmanakenndin varð ekki eins nístandi sár,
því að storkar voru alltaf nokkurs konar
heimilisvinir. Þetta fannst honum að minnsta
kosti. Munurinn var aðeins sá, að heima í
þorpinu hans, áttu þeir sér hreiður á hinum
lágu húsaþökum, en hér aftur á móti í göml-
um turnum.
Hann hafði ekki veitt þessum turni athygli
fyrr. En nú gafst honum tækifæri til að virða
hann betur fyrir sér. Ekki vissi hann, að turn
þessi var meira en 500 ára gamall. Þó var
hann nú næsta hrörlegur, en samt hefði
Hamid ekki getað haldið, að hann væri svona
gamall. Skyldu nokkrir aðrir búa í þessuin
turni en storkarnir? hugsaði hann. Hann gekk
þangað og fór að athuga hina traustu múr-
veggi. Uppgötvaði hann þá, að þar var hlið
sem opnaðist inn í trjágarð, sem þarna var
á bak við.
Hliðið var opið, og enginn hindraði hann
í að ganga inn. ,
Ó, hvað hér var fallegtl Aldrei á ævi sinni
hafði hann séð neitt þvílíktl Trjágarðurinn,
sem var í ferhyrning, var umluktur á allar
hliðar af gráum múrveggjum, sem voru huld-
ir vafningsviðum. í miðjum garðinum var
gosbrunnur, með grasreitum og blómabeðum
umhverfis. Hvílík óviðjafnanleg blómafegurð!
Þarna voru allskyns blóm, ásamt appelsínu-
trjám. Ó, hvílíkur ilmur! Þar sem nú enginn
ónáðaði liann eða rak hann út, hélt hann
göngu sinni áfram. Innan lítillar stundar kom
hann að búri sem var höggvið í einn stein-
vegginn. Innan við grindurnar var ákaflega
fagur páfugl, og allt í kringum hann aðrir
minni, sem líklega voru kvenfuglar, og virtu
karlfuglinn fyrir sér með aðdáun.
Væri trjágarðurinn í heild eitt hið fegursta,
sem Hamid hafði augum litið á ævi sinni,
þá dáðist hann þó mest að páfuglinum. Hvílíkt
stél! Örúgglega stóð hann þarna í einar tutt-
ugu mínútur og starði á þetta, sem væri hann
bergnuminn. Og sem hann stóð þarna frá sér
numinn, rann sólin upp. Nú umbreyttist all-
10