Barnablaðið - 01.02.1968, Blaðsíða 33

Hann gafst ekki upp
YVilliam Booth stofnandi Hjálpræðishers-
ins, sagði einu sinni frá 14 ára dreng, sem
með þoiinmæði og kærleika vann föður sinn
fyrir Krist.
Drengurinn hét Tim. Faðir hans var mik-
ill drykKjumaður. Hann var óskaplega reiður
yfir því, að drengurinn sótti kristilegar sam-
komur. Var það aitítt, að faðirinn sló dreng-
inn fyrir þetta.
Aftur á móti hafði drengurinn einsett sér
að gera allt sem hann gæti til þess að faðir
hans vildi taka á móti Kristi, og gæti frelsazt.
En eftir því, sem drengurinn lagði sig meir
og meir fram í einlægni sinni, virtist faðirinn
verða verri og verri. Barði hann barnið misk-
unnarlaust, næstum í hvert skipti, sem hann
vissi til þess, að það hefði farið á kristilega
samkomu.
Þar kom að litli drengurinn andvarpaði
og sagði: „Ég held, að ég gefist alveg upp.
Ég get ekki haldið þetta lengur út. Faðir
minn verður verri og verri, og nú get ég
ekki meir.“
hafa þau hjá sér. Og án þess að mæla orð, fór
hann út með þeim og hjálpaði þeim að búa
til hús og turna í sandkassanum.
„Það kom ægilegur hvellur, þegar þeir voru
að sprengja verksmiðjuna í dag,“ sagði einn
af yngri bræðrum hans. „Heyrðir þú það þeg-
ar þú varst hjá ömmu?"
„Já, ég heyrði það.“ Hann gat ekki hindrað
gleðitárin, sem nú streymdu niður kinnar
hans. Ennþá var hann lifandi hjá systkinum
sínum. Einhverntíma gæti hann ef til vill
fundið öruggan stað og byggt sér annan kofa.
S. E. J)ýddi.
Maðurinn, sem hann sagði þetta við, í
neyð sinni, uppörvaði hann og mælti: „Þú
mátt ekki gefast upp. Guð ræður yfir þeim
krafti, sem hann vill gefa þér hlutdeiid í, svo
að þú þarft ekki að gefasc upp.“
„Eg get ekkert meira gert. Eg er búinn að
gera það sem ég get,“ svaraði drengurinn.
„Reyndu að tinna upp á einhverri lítilli
kærleiksþjónustu, sem þú getur auðsýnt föður
þínum. Gerðu þetta og æfðu þig í því, og
haltu jafnframt áfram að biðja fyrir honum
og trúa.“
Drengurinn fór að hugleiða orð mannsins.
Hann lagði svo að segja huga sinn í bleyti
til þess að finna upp á einhverju, sem hann
gæti auðsýnt föður sínum kærleika í viðvar-
andi verkum. Dag einn datt honum nokkuð
í hug. Hann framkvæmdi það samdægurs.
Hann fór að bursta skóna pabba síns.
En þetta virtist ekki ætla að hafa nein áhrif
á pabba hans. Hann aðeins renndi augum
sínum á skóna, muldraði eitthvað við sjálfan
sig, og setti svo skóna á sig. Meira var það
ekki.
Hann hélt því áfram að berja hann stöðugt,
þegar hann vissi að sonur sinn hafði farið á
samkomu. Og Tim hélt áfram með kærleiks-
þjónustu sína við pabba sinn.
Svo var það dag einn, það var raunar
sunnudagur, rétt fyrir hádegið, að pabbi
hans kallaði á hann: „Heyrðu, Tim, hvað
meinar þú eiginlega með þessu með skóna
mína? Hvers vegna gerir þú þetta?“
,,Pabbi,“ stamaði Tim. „Mig langar svo
mikið til að sýna þér, að ég elska þig, þrátt
fyrir það, að þú slærð mig alltaf.“
„Hvað segir þú, elskar þú mig?“ slapp
Framhald á bls. 35.
33