Barnablaðið - 01.12.1968, Blaðsíða 4

Þegar ég giftist sagði frænka mín við mig:
„Anna, ef þú vilt vera hamingjusöm þá gerðu
manninn þinn hamingjusaman, þjónaðu hon-
um með alúð og talaðu hlýlega til hans.“
„Eg held að ég hafi hugsað um hann og
hlynnt vel að honum, en ég gleymi oft að
tala vingjarnleg orð til hans.“
„Hvernig getur það verið?“
„Stundum þegar liann kom þreyttur heim
frá vinnu og var í þungu skapi og ég var nið-
urbeygð líka, þá kom fyrir að við borðuðum
væri. Þegar söngurinn hafði staðið nokkra
stund og forsetaefnið sjálft sungið með, og
ekki livað minnst, spurði einhver farþeg-
anna hógværlega, hvers vegna hann óskaði
eftir að vakningarsálmar væru sungnir í flug-
vélinni. Róbert Kennedy svaraði því á þá leið,
að þegar hann liefði verið barn, og þau börn-
in öll heima, þá hafi Hvítasunnufjölskylda
búið í sömu götu og verið nágrannar þeirra.
Börnin frá báðum heimilunum léku sér sam-
an. „Frá þessu góða heimili, vorum við í fjöl-
skyldu okkar vön iþví að heyra þessa sálma
sungna daglega, og börnin gerðu það stund-
um við leiki sína, og við lærðurn sálmana og
elskuðum þá. Þetta hafði viss áhrif á okkur
heima. Síðan hef ég geymt hinar hlýjustu
minningar um þetta góða fólk og söng þeirra.
Og á vit þessara minninga geng ég oft, eink-
um ef ég er þreyttur.“ Þannig fórust Róbert
Kennedy orð. — Hann var kaþólskrar trúar.
Eflaust hefur hann ekki órað fyrir því
þarna í flugvélinni, að liann væri að biðja
fólkið að syngja útfararsöng sinn. Það varð
þó svo í rauninni, því að rétt á eftir varð
hann -fyrir kúlu morðingjans. — Fár veit á
hvaða stundu mælt er. Á. E.
máltíð án þess að tala orð hvort við annað.
Við fundum bæði til þess hve þetta var þreyt-
andi, en það var eins og tungur okkar væru
bundnar.“
„Og hvað gekk að?“
„Ég verð að kannast við að það var dramb.
Hvorugt vildi tala fyrst. Ef til vill hefur það
meðfram verið feimni. Það var eins og það
væri svo erfitt að koma þessum orðum fram
af vörum sér: „Ég elska þig.“ Kuldi komst
þannig inn á milli okkar, ég held að ást okkar
hvors til annars hafi verið nærri kulnuð út.
Svo einu sinni við kvöldborðið spurði litla
stúlkan okkar allt í einu: „Pabbi, hvers vegna
segir mamma aldrei neitt þegar þú kemur
heim? Hvers vegna er hún ekki glaðleg?"
Þegar lnin fékk ekkert svar sagði hún við
mig: „Mamma, farðu nú að hlæja, það er svo
miklu meira gaman.“
Ég gat ekki stillt mig um að brosa, faðir
hennar brosti líka, en tár komu einnig í ljós.
Þegar ég var búin að hátta litlu stúlkuna okk-
ar bað ég til Guðs að hann vildi sameina
hjörtu okkar svo að við gætum orðið ham-
ingjusöm aftur.
Þegar ég settist við borðið með handa-
vinnu mína, sagði maðurinn minn, sem sat
beint á móti mér: „Anna, þú ert alltaf svo
vinnusöm.“ Ég leit upp án þess að svara og
kepptist því betur við vinnuna.
„Anna,“ sagði hann aftur, „allir félagar
mínir tala um hve hrein og þokkaleg fötin
mín séu, þeir segja að ég hljóti að eiga rnynd-
arlega konu.
„Segja þeir það?“ spurði ég og leit upp
aftur.
„Já,“ svaraði hann, „og það er satt, þú
ert ágætis kona.“
Svo kom hann til mín, tók mig í faðm sér
4