Barnablaðið - 01.12.1968, Blaðsíða 39

Á öðrum stað í þessu tölublaði er smásaga,
sem einn lesandi Barnablaðsins sendi því.
Sagan heitir Bænheyrsla, og er næsta athygl-
isverð. Þegar ég las hana í próförk, minntist
ég þess, að nokkrum dögum áður hafði
sænskur trúboði, sem talaði hjá okkur í Fíla-
delfíu, sagt frá svipuðu. Ég ætla að leyfa ykkur
að lesa það í gegnum gluggann minn í dag.
Trúboðinn, sem heitir Gideon Johansson,
var þá drengstubbur. Systir hans og honum
eldri, átti vandað og dýrt gullúr, sem unn-
usti hennar hafði gefið lienni. En nú langaði
litla Gideon að fá úrið lánað ofurlitla stund.
Systir hans elskaði hann, og lánaði honum
úrið. Hann fór úti í skóg að tína ber. En
þegar hann kom heim aftur, var hann reynd-
ar búinn að týna úrinu dýra. Systir hans varð
alvarleg, en pabbi hans varð hreinlega vond-
ur, svo að Gideon litli fór að gráta.
Nú fór hann hnugginn og hryggur út í
skóginn, og reyndi eins og Helga í sögunni
Bænheyrsla, að þræða stíginn, sem hann gekk,
en hitt var vandasamara, hann hafði farið
um stórt svæði við berjatínsluna. Hann fann
úrið hvergi. Nú gerði hann alveg eins og
Helga. Honum varð hugsað til Guðs. Getur
hann ekki hjálpað litlum dreng í svona aum-
legum kringumstæðum? Hann fór að gráta,
og þegar hann hafði grátið nokkra stund,
kraup hann á kné og bað Guð að hjálpa sét.
Og rneðan hann var að biðja, varð hann allt
í einu óskiljanlega glaður, og það var alveg
eins og Guð hvíslaði að honum: „Vertu ör-
uggur, úrið kemur í leitirnar.“ Hann stóð
upp himin lifandi og flýtti sér heim til að
segja pabba sínum frá þessu: „Pabbi, úrið
kemur, en ég veit ekki hvenær.“ Pabbi hans
hló að honum, og fannst þetta vera að bæta
gráu ofan á svart, og pabbi bætti við: „Ertu
að ganga af vitinu, Gideon?“
Eftir nokkuð langan tíma, er Gideon eitt-
hvað að sýsla úti á hlaðinu. Þar eru ein-
hverjir fleiri með honum. Þau sjá öll að fugl
kemur fljúgandi, og sezt á tröppurnar hjá fólk-
inu, er var fyrir neðan tröppurnar. Þar lætur
hann eitthvað detta niður á tröppuna úr nefi
sínu, og flýgur síðan burt. Gideon hleypur
að tröppunum og fer að athuga þetta. Það var
)þá bara úrið, sem þarna var komið! Hvílík
gleði fyrir barnið! Og pabbi og allir hinir á
heimilinu, fylltust svo mikilli furðu og undr-
un, að þeir gátu ekkert sagt. Það var bara
litli drengurinn, sem hafði eitthvað að segja:
„Ég vissi það, pabbi, að Guð mundi gefa
mér úrið aftur, hvernig sem hann færi að því.
Og nú hafið þið öll séð það, hvernig hann
fór að því.“
Þannig held ég, að úrið hennar Helgu hafi
ekki verið á þúfunni, áður en hún fór að
biðja, því að hún var búin að leita svo vand-
lega á þessu svæði, heldur hafi engill komið
með það á meðan hún var að biðja og lagt
það á þúfuna, svo nálægt henni, að hún
mundi sjá það þar um leið og hún liti upp
frá bæninni. Eigum við ekki að trúa því?
Jesús sagði: „Hver sem hneykslar einn af
þessum smælingjum, sem á mig trúa, betra
væri honum að stór kvarnarsteinn væri hengd-
ur um háls honum og honum væri sökkt í
sjávardjúp“ (Matt. 18, 6). Á. E.
*
39