Barnablaðið - 01.12.1968, Blaðsíða 20

dýrið fór á eftir 'þeim. Þá mundi Jósúa allt
í einu eftir því, að bjarndýr geta einnig
klifrað. Því var hann nú algerlega búinn að
gleyma. Nú voru góð ráð dýr. Hvað áttu þeir
eiginlega til bragðs að taka? Þeir voru alls
ekki betur settir hér uppi í trénu nú heldur
en niðri á mörkinni. Þegar bjarndýrið því
fór að klóra í börk trésins með klónum sín-
um, héldu drengirnir að þeirra síðasta stund
væri komin. Allur líkami Jósúa skalf að
hræðslu og Villi grét hástöfum. Það hefði
þá verið betra að vera kyrr á veginum, eins
og móðir Jósúa hafði sagt þeim. Ef að þeir
hefðu farið að ráðum hennar, hefði þetta
hræðilega ekki komið fyrir. Þá hefðu þeir nú
verið 'heima að leika sér í ró og næði. En
hvað Jósúa skammaðist sín. Hann skildi
meira en vel, að það var allt saman honum
að kenna. Með óhlýðni sinni, var hann bæði
búinn að stofna lífi sínu og vinar síns í hættu.
Það var enginn sem gat komið þeirn til hjálp-
ar í þessum hræðilegu kringumstæðum, vegna
þess að það var bókstaflega enginn sem vissi
hvar þeir voru staddir. Enginn nema Guð.
„En hann veit það þó,“ hugsaði Jósúa. Og
þegar öllu var á botninn hvolft, var hann
þeirra einasta von, einmitt núna.
„Við verðum að biðja Guð um hjálp,“
hvíslaði Jósúa.
Villi hneigði strax ljóshærða höfuðið sitt
og Jósúa bað: „Kæri, góði Guð, vaktu yfir
okkur og sýndu mér einhverja leið til þess
að losna við þetta hræðilega dýr. Ég skal
aldrei vera óhlýðinn framar, ef þú hjálpar
mér nú, amen.“
Og hann meinti einlæglega það, sem hann
var að lofa.
Að bæninni lokinni, fór hann alt í einu
að hugsa um Davíð — sem er talað um í
Biblíunni. Hann var aðeins drengur eins og
hann var sjálfur, en samt gat hann deytt
bæði bjarndýr og ljón. En hann hlaut þó að
hafa haft eitthvert barefli. En aumingja
drengirnir áttu ekki neitt vopn, þar sem þeir
sátu hjálparlausir uppi í trénu.
En allt í einu datt Jósúa nokkuð í hug.
Þegar hann hafði verið að flýta sér að flýja
fyrir birninum, hékk karfa mömmu hans
alltaf kyrr á handlegg hans. „Mér dettur
nokkuð í hug,“ hvíslaði hann að Villa. „Mað-
ur á bæði að biðja og starfa.“
Því næst þreifaði hann fyrir sér með hend-
inni niður í körfuna, þangað til hann náði
í pokann, sem piparinn var í. Hann fyllti
lófa sinn af pipar og kastaði öllu saman í átt-
ina til bjarnsdýrsins. Það hnerraði og skók
liöfuð sitt. Þegar Jósúa sá hvaða árangur þetta
hafði, fyllti hann hendina í annað sinn og
fór að á saina hátt og í fyrra skiptið. Björn
inn hljóp þá í burtu síhnerrandi.
„Ó,“ sagði Jósúa um leið og hann sá það.
„Hann fer ábyggilega niður að fljótinu, til
þess að fá sér vatn að drekka. Nú skulum
við flýta okkur ofan og fara heim.“
Aldrei fannst þeim að þeir liafa séð jafn
fagra sjón og þegar þeir sáu veginn sem lá
heim á leið. Og þegar Jósúa kom að litla
húsinu heima, fylltist hjarta hans af þakklæti
til.Guðs, sem á svo undursamlegan hátt hafði
bjargað þeim úr klóm bjarndýrsins.
„Ég sé nú, hve heimskulegt það var af mér,
að fyrirlíta umhyggju mömmu minnar. Guð
hefur gefið okkur foreldra til þess að ann-
ast okkur, og við eigum auðvitað að hlýðnast
þeim. Þessu hræðilega ævintýri gleymi ég
aldrei á ævi minni. Ég vona að þú gerir það
ekki heldur, Villi.“
„Nei, aldrei," svaraði Villi alvarlega. „Þú
ert vinur minn og ég vil líkjast þér. Mig lang-
ar einnig að vera hlýðinn og góður drengur
hér eftir.“
Jósúa lagði vingjarnlega hönd sína á öxl
vinar síns. „Ætli það hafi ekki verið í fyrsta
sinn, sem nokkur hefur barizt við bjarndýr
með pipar að vopni,“ sagði hann um leið.
Þeir brostu báðir við þessa tilhugsun. „En
það var Guð sem kenndi mér það.“
Báðir drengirnir voru algerlega sammála
um, að aldrei framar skyldu þeir ganga ranga
leið.
(Tekið úr Jimlor Tralls).
20