Barnablaðið - 01.12.1968, Blaðsíða 27

svipnum, eins og allt í einu hefði eitthvað,
sem að hálfu leyti var liðið henni úr minni,
vaknað og skýrzt á ný — iþví líkast sem hefði
borizt henni til eyrna einhver velþekktur en
þvínær gleymdur málrómur og áhrif. Hún
reis upp og staulaðist af stað og fálmaði fram-
fyrir sig með höndunum leidd af sinni næmu
heyrn, sem stundum var næstum á borð við
sjón, gekk til þess sem var að tala og nam
staðar, efasöm og hikandi, að því er virtist,
við hlið hans.
Undir öðrum, ytri kringumstæðum, mundi
Hamid hafa orðið óttasleginn, um að leynd-
armál lians upplýstist og mundi hafa rekið
Kinzu burt, en það var svo ljú'ft andrúmsloft
þarna inni þetta kvöld, að allur ótti og van-
traust varð að víkja. Kærleikurinn gleymdi
öllum varúðarráðstöfunum. Hamid lagði
handlegginn utanum litlu systur sína og þrýsti
henni að sér, og hún hjúfraði sig í faðrn
hans og lagði kollinn sinn upp að brjósti hans,
enda þótt að fötin hans væru enn langt frá
því að vera þurr. Kristniboðinn horfði undr-
andi á þetta. Allt í einu vai'ð henni Ijóst hve
íík þau voru í sjón. Fjölmörg atvik, sem hún
liafði ekki hugsað um áður, komu nú upp í
huga liennar. Börnin höfðu komið nokkurn
veginn samtímis fram á sjónarsviðið. Hamid
hafði sýnt einkennilegan áhuga á því að sjá
Kinzu, þar sein hún lá og svaf, og hann var
einnig vanur að veita henni athygli, þegar
hann hélt að enginn tæki eftir sér, er þær
voru úti á göngu. Þessu liafði hún tekið eftir.
Nú rann ljós upp fyrir henni, að þau að
líkindum mundu vera systkini. En jafnvel þó
að hún hefði nú rétt fyrir sér í ályktun sinni.
hafði það enga raunverulega þýðingu, þar
sem það var varla trúlegt, að Hainid mundi
ljóstra upp leyndarmáli sínu. Fyrir sitt leyti
langaði hana alls ekki að láta Kinzu frá sér.
Hún áleit, að það mundu vera mjög bitrar
kringumstæður, er valdið hefðu því, að þess-
um litlu börnum var fleygt út í heiminn á
þennan hátt, og hún undraðist þá kærleiks-
umhyggju, sem hefði leitt skref þeirra til hins
trausta heimilis hennar.
Drengirnir horfðu einnig undrandi á það
sem fram fór. „Hún þekkir aftur röddina,"
hugsuðu þeir og litu undrandi hver á annan.
En þeir vildu ekki segja upphátt hvað þeir
hugsuðu, í návist kristniboðans, og brátt hvarf
hugur þeina frá þessu við nýtt glas af pipar-
mintutei.
Þegar máltíðinni var lokið, hvatti kristni-
boðinn þá til að líta við og taka vel eftir
hvíta dúknum, sem hún hafði hengt upp á
vegginn. Síðán slökkti hún ljósin, og í myrkr-
inu kom í ljós inynd á dúknum. Drengirnir
sátu og göptu af undrun og fannst þetta
óskiljanlegt með öllu.
A myndinni var ung kona, sem drap á dyrn-
ar að gistihúsi einu. En það var ekkert rúm
fyrir hana, svo að hún varð að fara leiðar
sinnar. Hamid kenndi mjög í brjósti um hana.
Það hafði verið nákvæmlega eins með hann,
þegar hann kom til borgarinnar í fyrsta sinn.
Þá hafði hann einnig óskað svo innilega eftir
að fá einhvers staðar þak yfir höfuðið, en
endirinn varð sá, að hann varð að leggjast
til hvíldar á sorphaug. Þessi kona, fór aftur
á móti inn í gripahús. Síðan birtist ný mynd
á hvíta dúknum, og á henni sá maður, hvernig
konan bjó um sig í byrginu rneðal dýranna,
sem voru þar inni. En nú hafði nokkuð merki-
legt komið fyrir. Hún var búin að fæða barn
og vefja það reifum, nákvæmlega eins og
mamma liafði gert við Kinzu, og lagði jiað í
jötu. Kinza hafði átt trévöggu, því mundi
hann eftir. Þessi kona og maður hennar voru
áreiðanlega mjög fátæk og án heimilis — al-
veg eins og hann sjálfur.
En hvað var kristniboðinn að segja? — Hún
sagði, að barnið í jötunni væri Drottinn Jesús,
og að hinir kristnu héldu jjessa gjafahátíð
til minningar um fæðingu hans! Drottinn
Jesús hafði verið Guðs mikla gjöf, og hann
hafði komið til jarðarinnar af frjálsum vilja.
Hamid fannst fjárbyrgið vera mjög skugga-
legt. Það var aðeins eitt lítið ljós, sem lýsti
svolítið. Heima í Guðs borg, þar sem Jesús
var áður, var svo bjart og fagurt. Hvers vegna
fór hann þá þaðan? Já, jiað voru margar
spurningar, sem kristniboðinn þurfti að svara.
Hún sagði drengjunum að Jesús, sem var
27