Barnablaðið - 01.12.1968, Blaðsíða 35

Komið 'þið öll blessuð og sæl!
• Nú hefðu þau hérna á Blaðinu ekki lotað
mér að skrifa ykkur, ef þau hefðu ekki bein-
línis þurft að biðja mig að gera eitthvað, sem
þau vildu ekki gera sjálf. Svo slógu þau mér
gullhamra og sögðu, að ég gæti kornið miklu
betur orðum að því en þau. Hvað finnst ykk-
ur, ég, þessi pínulitli angi! Þeim hafði sem sé
fundizt þetta ofurlítið leiðinlegt. En mér
finnst ekkert leiðinlegt, og það vita þau á
Blaðinu. Ég er alltaf glöð og bjartsýn þó að
ég sé svarthærð.
Og nú kernur það!
Þannig er, að margir af okkar kæru ungu
vinum, fylgjast ekki nógu vel með því, hvort
þeir séu skuldlausir við Barnablaðið eða
Fyrsta bænheyrslan
Frainhald af bls. 33.
Ég settist niður og hágrét.
Allt í einu minntist ég Guðs. Hann gæti
örugglega hjálpað mér ef ég bæði liann vel.
Ég kraup niður milli þúfnanna, sem ég
stuttu áður hafði setið hjá og grátið. Ég bað
Guð að hjálpa mér og sýna mér hvar úrið
væri.
Svona kraup ég dálitla stund. Mér er ekki
ljóst af hverju ég reis ekki strax á fætur. I.oks
stóð ég upp og leit í kringum mig. Sá ég þá
hvar úrið lá á þúfu svona 2 metra frá mér.
Ég var sannfærð um að bæn mín hefði verið
heyrð og kraup á kné aftur og þakkaði Guði.
Kannski finnst ykkur þessi saga ómerkileg.
En fyrir mig var þetta atvik tákn þess að Guð
er til. Helga Agnars.
þeir skuldi fyrir mörg ár. Sko, það eru nefni-
lega ekki allir, sem passa sig eins vel og liann
Jón litli í Norður-ísafjarðarsýslu, sem ég
minntist á í síðasta bréfi til ykkar, að beðið
hefði afa sinn að borga fyrir sig.
Heyrið nú, elsku vinir, þið sjáið hvort þið
eruð skuldlaus, eða ef þið skuldið, þá hve
mikið það er, með því að athuga áritun ykk-
ar, sem stendur utan á hverju Barnablaði.
Neðan við heimilisfangið stendur eittfrvað á
þessa leið: — 65 — 66 — 67 — 68. Þetta þýðir,
að þið eruð búin að borga jafn mörg ár og
stendur á blaðinu. Ef það stendur t. d. 65 — 66,
þá hafið þið borgað Barnablaðið fyrir 1965
— 66, og skuldið nú fyrir árin 1967 — 1968.
Ég hef voðalega nrikið að snúast á Blaðinu,
svo að þið léttuð undir með mér, ef þið vild-
uð athuga hvað stendur utan á blaðinu til
ykkar. Þá sjáið þið hvernig málin standa. Já,
já, og svo sé ég bara í anda lítið bréf vera
lagt í póst einhvers staðar úti á landi, og
eftir nokkra daga fæ ég að brjóta það upp,
og innan úr bréfinu veltur greiðslan fyrir
Barnablaðið, á borðið fyrir framan nrig. Þá
klappa ég sanran lófunum af gleði og kalla
upp: „Nú hefur N. N. borgað allt. Hann er
orðinn skuldlaus við blaðið! “ Þá skellihlæja
þau að mér á Blaðinu og segja: „Já, var það
ekki eins og við sögðum þér, að árangurinn
yrði miklu betri ef þú skrifaðir börnunum
en ekki við.“ Og svo segir einlrver: „Nú
skulum við koma í kaffið! “ Og svo drekkum
við öll kaffið. Svona gengur það hérna hjá
okkur. — En nú get ég sagt ykkur nokkuð
skenrmtilegt, senr þið ekki vitið, að við Jói í
Keflavík erum orðin vinir! Hann skrifaði mér
35