Barnablaðið - 01.12.1968, Blaðsíða 42

Að biðja meðan sólin skín
Það var einu sinni lítil stúlka, sem hét
Tína. Hún var ákaflega hrædd við þrumur
og leið henni þess vegna ævinlega illa af ótta,
þegar þrumuveður kom. Móðir hennar sagði
henni, að hún skyldi biðja þegar óttinn kæmi
að henni.
Dag einn kom hræðilegt óveður. Himinn-
inn varð dimmur og svo komu þrumurnar
og eldingarnar.
Þegar þessi ósköp voru liðin hjá, kom
Tína litla til mömmu sinnar og sagði:
„Það er ekkert gagn í því að biðja í þrumu-
veðri.“
Ja, þá veit ég ekkert ráð annað, nema þá
það, að þú biðjir meðan sólin skín. Það tek-
ur kannski óttann burtu,“ sagði mamma
hennar.
Litla stúlkan gerði eins og mamma hennar
réði henni til, og næst þegar þrumuveður
kom, þá sagði hún við mömmu sína, geisl-
andi af gleði: „Að biðja meðan sólin skín, er
það allra bezta ráð, sem ég hef reynt, því að
nú var ég alls ekki hrædd. Ég fann ekki til
hræðslu."
Ef við hölduni okkur í nærveru Guðs, á
hinum góðu dögum lífsins, þá munum við
ekki óttast þegar dimmu dagarnir korna.
Tveir brceður.
Tveir bræður voru að leggja af stað til sjós,
hvor á sínu skipi. Annar var guðhræddur,
en hinn ekki. Á kveðjustundinni sagði sá
síðarnefndi: „Hinrik, þú talar svo mikið um
Guðs handleiðslu. Ef ég kæmist í það að líða
skipsbrot, og annað skip kæmi og bjargaði
mér, þá mundir þú kalla það náðarsamlega
miskunn Guðs, en ég mundi kalla það ánægju-
lega tilviljun, því að ég trúi ekki á neinn
Guð.“
Svo skildu þeir.
F.n nú henti það raunverulega, að skipið
sem liinn guðlausi bróðir var á, fórst.
í þrjá daga rak hann fram og aftur á flaki
úr skipinu. En um síðir kom skip í sjónmál,
sem bjargaði honum og þremur félögum hans.
Þegar hann nokkru seinna sagði bróður
sínum frá þessari reynslu, sagði hann: „Veiztu
það, Hinrik, þegar ég lá á flakinu, hungrað-
ur og kaldur, þá kom mér í hug samtal okk-
ar, áður en við skildum, og ég varð að viður-
kenna, að það væri ekki ánægjuleg tilviljun,
að skip var sent til að bjarga okkur, heldur
kærleiksríkur Guð, sem hafði hlustað á and-
vörp okkar. Ég gat ekki annað en lagt mig
algerlega í Guðs umsjá, þar sem hann liafði
bjargað bæði sál minni og líkama.
Á degi neyðarinnar komumst við að því,
hvað við vorum hjálparvana, og þá snúum við
okkur til Drottins.
★
Ekkert að óttast.
Litill drengur gekk seint um kvöld við
hlið föður síns í gegnum dimman skóg. Þeir
höfðu meðferðis lítið ljósker, sem varpaði
birtu sinni á stíginn fyrir framan fætur þeirra
Drengurinn fór þá að tala um það við föður
sinn að hann vildi snúa við, því að hann
var hræddur, að ganga í gegnum myrkan
skósrinn.
o
Faðir drengsins hughreysti hann og sagði:
Þú skalt ekki óttast myrkrið, horfðu aðeir.s
á stíginn fyrir framan okkur, þar lýsir ljósið
upp veginn fyrir okkur.
Guðs orð er lampi fóta vorra og Ijós á vegi
vorum. Ef við göngum ávallt í því ljósi, þá
munum við alls ekki villast, heldur örugg-
lega finna leiðina heim til himins.
42