Barnablaðið - 01.12.1968, Blaðsíða 7

Einu sinni kom kona nokkur til Moody
eftir samkomu og sagði við hann: „Það er
hægt fyrir þig að tala þannig, en ef þú hefðir
slíka byrði að bera sem ég hef, þá mundir þú
ekki svo hæglega geta varpað henni upp á
Guð.“
„Er þá byrði þín svo þung að Jesús geti
ekki borið hana?“
„Nei, hún er ekki of þung fyrir hann, en
ég get ekki varpað henni á hann.“
„Þá er sökin hjá þér,“ svaraði Moody.
Þannig gengur það fyrir fjölda fólks. Það
hefur þunga byrði að bera, en í stað þess að
varpa henni upp á Jesúm, bindur það hana
fastar á sitt eigið bak og stynur svo undan
þunganum.
Svo spurði Moody konuna hvað að henni
gengi og hún svaraði:
„Ég á aðeins einn son og hann er einhvers
staðar að flækjast í heiminum, ég hef enga
hugmynd um hvar hann er. Ef ég vissi það
þá skyldi ég fara, þó að það væri til endi-
rnarka jarðarinnar til að finna liann. Þú get-
ur ekki skilið hve heitt ég elska liann. Ég
dey af sorg ef ég finn hann ekki aftur.
„Hví fer þú ekki með hann til Jesú? Það
getur þú gert, hversu langt sem hann er í
burstu. Segðu Jesú frá hvað þyngir hjarta
þínu. Guð getur afmáð syndir hans og snúið
honum til sín, og það sem meira er, þó þú
sjáir hann aldrei í þessu lífi, þá getur Guð
gefið þér trúarfullvissuna um það, að þú
munir mæta honum á himnum.“
Svo sagði Moody henni frá konu sem bjó
suður í Indíana. Sonur hennar kom til Chi-
cago fyrir nokkrum árum, hann þekkti ekki
Jesúm, en hann var saklaus, góður drengur.
Hann hafði ekki lengi verið í borginni áður
en hann leiddist á glapstigu. Nágranni for-
eldra hans hitti hann af hendingu drukkinn
á götunni eitt kvöld er hann kom til borg-
arinnar.
Þegar þessi nágranni kom heim hélt hann
að það væri ekki þess vert að láta föður drengs-
ins vita, en við nánari umhugsun fann hann
að það var skylda hans, og litlu seinna sagði
hann föðurnum frá hvernig hann hefði mætt
syni hans í Chicago.
Þetta var reglulegt reiðarslag fyrir föður.
inn. Þegar börnin voru háttuð um kvöldið
sagði hann við konu sína: „Ég fékk slæmar
fréttir frá Chicago í dag.“ Móðirin. lagði
strax til hliðar það sem hún var að gera
og sagði: „Hvað var það?“
„Sonur okkar hefur sézt drukkinn á götun-
um.“
Hvorugt þeirra gekk til svefns þá nótt,
þau fóru með byrði sína til Jesú, og um
morguninn sagði konan:
„Ég get ekki skýrt frá hvernig það er, en
Guð hefur gefið mér þá trúarvissu, að dreng-
urinn okkar mun ekki deyja sem drykkju-
maður.“
Viku seinna fór drengurinn frá Chicago.
Hann gat ekki lýst hvernig því var varið,
en það var eins og ósýnilegt afl leiddi hann
heim. Hið fyrsta sem hann sagði þegar hann
kom inn úr dyrunum var: „Mamma, ég kom
heim til þess að fá þig til að biðja fyrir mér.“
Stuttu seinna sneri hann aftur til Chicago,
sem skært skínandi ljós, hann var umbreytt-
ur maður.
Þér feður og mæður, sem hafið slíka byrði
að bera, varpið henni upp á Guð, og hinn
mikli læknir mun græða ykkar sundurkrömdu
hjörtu.
„Varpið allri yðar áhyggju upp á hann, því
að hann ber umhyggju fyrir yður.“ 1. Pét.5,7.
E. S.
7