19. júní - 19.06.1968, Blaðsíða 13

Sigrún Guðbrandsdóttir,
kennari við barnadeild Vogaskóla.
DÖNSKUKENNSLA í BARNASKOLUM
„Þú byrjaðir dönskukennslu í tíu ára bekk.
Hvers vegna gerðirðu það?“
„Ég fékk sæmilega læsan sjö ára bekk haustið
1964. Þess vegna gat ég byrjað fyrr á átthagafræði
og öðru námsefni, sem kennt er í átta ára bekk.
1 niu ára bekk lét ég þau síðan lesa landafræði
og kristin fræði, sem venjulega eru kennd í tíu
ára bekk. Við þetta losnuðu tímar í tíu ára bekk,
og fékk ég leyfi skólastjóra til að ráðstafa þeim að
vild. Mig hafði oft langað til að reyna málakennslu
með ungum börnum og þá helzt dönsku. Ræddi
ég nú málið við foreldra barnanna, og leizt þeim
öllum vel á að hefja dönskunám.“
„Hvernig komstu dönskunni fyrir á námsskrá?"
„Eins og áður getur, hafði ég losað nokkra tima
og setti dönskuna í staðinn. Við lásum fjóra tíma
á viku í þrjá mánuði.“
„Hafa börnin gaman af dönskunáminu?11
„Já, það virtist mér yfirleitt. Við lásum Litlu
dönskubókina eftir Ágúst Sigurðsson, en slepptum
stílunum. Auk þess kenndi ég þeim danska skóla-
söngva og smáleiki og reyndi að hafa kennslu-
stundirnar líkari leik en þurru námi.“
„Hvernig er árangurinn eftir tveggja vetra
nám?“
„Ég get nú ekki vel dæmt um árangurinn. í
vetur átti ég enga tima „inni“ og varð þess vegna
að setja dönskuna í frjálsa tímann og skjóta henni
inn í aðrar námsgreinar. Við höfum nú lesið Litlu
dönskubókina aftur, skrifað alla stílana og lesið
þrjátiu og fimm kafla i kennslubók Aage Salling,
Lœr at tale dansk. Sum börnin eru farin að lesa
dönsku blöðin sér til gamans.“
„Danskan virðist eiga erfitt uppdráttar miðað
við ensku. Hvers vegna er það?“
„Áhugi á ensku er mjög mikill hjá börnum og
unglingum, og valda því efalaust hin miklu sam-
skipti okkar við enskumælandi þjóðir. Sjónvarp
og kvikmyndahús gera sitt til að glæða þann áhuga.
Gamlir fordómar á öllu dönsku eiga sjálfsagt líka
mikinn þátt i andúð barna á dönskunámi.“
„Finnst þér ekki nauðsynlegt að kenna eitt Norð-
urlandamál i barnaskólum?“
„Persónulega finnst mér sjálfsagt, að hver ein-
asti Tslendingur læri dönsku eða eitthvert annað
Norðurlandamál, og samkvæmt minni reynslu má
byrja á þeirri kennslu í barnaskóla.“
Helga Magnúsdóltir, jrh. af bls. 8:
„Já, tvimælalaust, t. d. með því að segja börn-
unum sögur, svo að þau læri að hlusta og taka
eftir töluðu orði. Þvi meir sem foreldrar tala við
börn sín, því meir auka þeir málþroska barnanna.
Það eflir orðaforða þeirra, en hann er hjá mörg-
um afar fáskrúðugur. Börn eiga oft og tíðum
ákveðnar uppáhaldssögur eða -ævintýri, sem þau
vilja heyra aftur og aftur. Hvers vegna þá ekki
að leyfa þeim stundum að segja söguna eða ævin-
týrið sjálfum? En foreldrarnir eiga nú að hlusta
og skjóta inn orðum. Barnið þarf líka að hlusta í
hópi annarra barna, og þess vegna þyrfti stund-
um að segja nokkrum börnum í einu sögu. Börn
þurfa að fá æfingu í að meðhöndla liti rétt og
þekkja þá, yngri börnum er líka nauðsyn að
föndra, til þess að þreifiskyn þeirra þroskist ásamt
heyrnar- og sjónskyni.“
„Þetta hljómaði nú svo fræðilega. Mér sýnist,
að foreldrum veiti ekki af að fá fræðslu um, hvað
þau geta gert fyrir börn sín á hverju aldursstigi
þeim til þroska.“
„Menn læra á bílinn sinn og konur á sauma-
vélina. Hvers vegna fara foreldrar þá ekki í Náms-
flokka Reykjavíkur í foreldrafræðslu?“
Framh. á bls. Í3.
19. JÚNl
11