19. júní - 19.06.1968, Blaðsíða 5

“V
*
Sigríður J. Magnússon:
Er tímabært að leggja niður Kvenréttindafélag
Islands?
Mörgum kann að finnast þetta kjánaleg spurn-
ing 0g þó.
P’jölda karla og því miður einnig kvenna finnst,
að nú hafi konur hér á landi öðlazt fullkomið
jafnrétti við karla á öllum sviðum. Því ber ekki
að neita, að mikið hefur á unnizt frá því, sem
áður var. Ef haft er í huga eitt mesta velferðar-
ríki Evrópu, Svissland, þar sem konur hafa enn
ekki hlotið kosningarrétt, ber íslenzkum konum að
gjalda eilifa þökk þeim körlum, sem veittu okkur
kosningarrétt og kjörgengi. til Alþingis árið 1915.
Hvernig við höfum svo notað okkur þennan rétt,
er annað mál, sem við að miklu leyti eigum að
sakast um við okkur sjálfar.
Nýlega, já, og reyndar margoft áður, spurði góð-
upp á af stjórnmálaflokkunum um áratugi, og þó
hafa þær mætt á kjörstöðum því nær til jafns við
karla. En hvað lengi eigum við að halda þessu
áfram?
Hvers vegna hafa íslenzkar konur minni áhuga
á þjóðmálum en konur annarra okkur skildra
þjóða? Viðast hvar um allan heim eiga konur sæti
í rikisstjórnum og jafnan við góðan orðstír, því
ekki líka hér? Ég treysti mér ekki til að svara
þessari spurningu á viðunandi hátt.
Nú eigum við þó nokkuð af vel menntuðum
konum, sem mundu sóma sér vel bæði á Alþingi
og í ríkisstjórn, en þær hafa bara öðrum hnöppum
að hneppa. Unga íólkið giftist fyrr en áður, oft
og einatt meðan bæði eru við nám, og svo þegar
börnin koma til sögunnar, er það álitið sjálfsagt
hér, að það sé konan, sem hættir við námið og
annist um heimilið, jafnvel þótt hún sé kannski
hæfari til náms en maðurinn, og það eru takmörk
ER TÍMABÆRT
L
■ ■ ■
ur kunningi minni: „Hvers vegna ert þú að þessu
kvenréttindabrölti, hafið þið ekki fengið allt ykkar
fram? Ég er að hugsa um að fara að stofna karl-
réttindafélag lil að halda þó einhverju, þið eruð
að leggja allt undir ykkur.“
„Já, það er von þú segir það,“ anzaði ég. „Sam-
kvæmt upplýsingum Hagstofunnar eru konur á
Islandi í litlum meiri hluta, en gætu þó, ef þeim
sýndist, ráðið öllu, eins og þú segir. Við seinustu
kosningar til Alþingis voru konur í örlitlum minni-
liluta að kjósendatölu og kann dreifbýlið að hafa
ráðið þar einhverju. — En nú langar mig til að
leggja fyrir þig samvizkuspurningu: Hvað mund-
^ ir þú gera, ef við næstu kosningar til Alþingis yrðu
lagðir fyrir þig listar til Alþingiskosninga, þar sem
þú ættir þess kost að greiða atkvæði til setu á Al-
þingi 59 konum og einum karlmanni?“ Hann klór-
aði sér í höfðinn dálitla stund og sagði svo: „Vertu
ekki að tala neina vitleysu, ég mundi annaðhvort
sitja heima eða skila auðu.“
Ég hygg, að þeir séu ekki ýkjamargir, sem liafa
gert sér grein fyrir því, að það er einmitt þetta
hlutfall, sem íslenzkum konum hefur verið boðið
fyrir því, hvað mikið starf er hægt að leggja á
eina konu. En þetta lagast nú sjálfsagt með tím-
anum, þegar það rennur upp fyrir fleirum, að
börnum er engu siður nauðsynlegt að eiga sam-
skipti við föður sinn en móður, og feðurnir því
fara að eiga virkari þátt í heimilisstörfunum.
Jæja, þetta voru aðeins lauslegar hugleiðingar
um baráttu K.R.F.l. fyrir þátttöku kvenna í stjórn-
málum og ekki glæsilegar, mundu margir segja, og
lái ég það ekki.
Annað baráttumál Kvenréttindafélagsins hefur
frá upphafi verið launajafnréttið. Samkvæmt lög-
um er ekki hægt að segja annað en að því tak-
marki sé náð. Og um almenna verkakvennavinnu
mun þessum lögum a. m. k. að mestu leyti fylgt.
En öðru máli gegnir um vinnu hjá ríkinu, og eru
þau lög þó orðin 22 ára gömul. Árið 1946 voru
sett lög um launajafnrétti hjá starfsmönnum rík-
isins. Þá fékk K.R.F.I. komið inn í þau lög, að
ekklum, sem hefðu verið kvæntir konum í þjón-
ustu ríkisins, bæru eftirlaun eftir þær eins og þeim
ekkjum, sem hlut áttu að máli. Þetta eitt ætti að
nægja til að sann færa fólk um, að K.R.F.I. berst
19. JÚNl
3