Sameiningin - 01.06.1906, Blaðsíða 9

Síöustu árin, sem Ziegenbalg lifði, hafði hann liaft sér til
aðstoöar og samvinnu ágætis-mauninn Johan Gruendler, einn
af hinum þremr trúboðum, sem frá Danmörku komu árið 1709.
Hafði hann verið önnur hönd Ziegenbalgs og tók nú við starf-
inu af ástvini sínum og samverkamanni, er hann fé.ll frá. En
heilsa hans var mjög biluð og gat hann ekki risið undir öllu því
verki, sem nú hvxldi á honum. Hann bað guð að gefa sér
krafta til 'þess að geta haldið áfram þar til nýir menn kœmii.
Þrír menn komu 1719. Hétu Jxeir Benjamin Schultze, Nikolas
Dal og Johan Kistenmacher. Hinn síðastnefndi lifði að eins
litla stund eftir að hann kom til Indlands. Gruendler tók nú á
öhum kröftum sínum til að kenna þessunx nýju mönnum að
vmna cg koma skipulagi á verk þeirra. Gleði sú, er honum var
að komu þessara starfsmanna, var þó von bráðar ytirskyggð af
sorg yfir athœfi konunglega skólans í K.höfn og forstöðumanns-
ins W. H. Wendt, er gjörði Gruendler allt til skapraunar, sem
hann mátti. Hjarta hans ofþyngdist af sorg, og snemma á ár-
inu 1720 sofnaði hann, rólegr í Jesú. Likami hans var jarðaðr
við altarið í kirkju hinr.ar Nýju Jerúsalem í Tranquebar við hlið
vinar hans Ziegenbalgs. Gruendler hafði sagt, að hann vildi
lifa og deyja i Indlandi og í upprisunni fá að koma fram fyrir
hásæti iambsins í hópi hinna dökku brœðra sinna. Og drottinn
tippfyliti þá ósk hans.
Fráfall þeirra Ziegenba.igs og Gruendlers var hið mesta
tjón fyrir túboðið. Einn hinna þriggja nýju manna, Benjamin
Schultze, reyndist ágætismaðr. Hann lærði málin á örstuttum
líma cg að nýju fengu heiðingjarnir að heyra náðarboðskapinn
á sinu eigin máli. Schultze var óþreytandi starfsmaðr. Hann
þýddi alla Davíðs sálma og 112 kirkjusálma. Að tveim árum
liðnum hafði hann lokið þýðingu alls gamla testamentisins, sem
Ziegenbalg var búinn að þýða aftr að Rutarbók. 575 börn
voru nú í skólunum.
í Júní 1725 bœttust enn við þrír starfsmenn. Þeir hétu
Christian Pressier, Christopher Walthei og Martini Bosse.
Hinn síðastnefndi varð, því miðr, trúboðinu að eins til skaða
•cg skammar. Hinir tveir voru góðir menn og störfuðu með
Tnikilli samvizkusemi. Einkum umbnettu þeir kennsluna í skól-
Tinum mjög mikið. Walther var sérstaklega mikið göfugmenni.
Hann varð þó reyndr í eldofni miki.lla sorga. Hann missti
konu sína cg öll börn sín í dauðann. Við andlát einnar dóttur
sinnar mælti hann: „Ó, elskulegi faðir, þú tekr frá mér eitt
eftir annað.“ Þegar siðasti sonr lians dó, sagði hann: „Ó,
drott'nn! hve sárt þú slær mig. En það er fyrir beztu, einung-