Sameiningin - 01.06.1906, Blaðsíða 10

io6
is að ástvinir minir hafi nú hlotið kórónuna.“ Alla fjölsky.ldu
sína og samverkamann sinn Pressier missti Walther, og hvarf
hann þá heim til Þýzkalands til að safna heilsu og kröftum. En
meðan hann dvaldi þar kom dauðinn og sótti hann líka. í bana-
legunni var honum mest huggun af að heyra hina dýrðlegtt
sálma kirkju vorrar sungna. Var hann þá vanr að segja:
„Slíka huggun hafa heiðingjarnir ekki“, og seinustu orð hans
hér í lífi voru fyrirbœn fyrir trúboðinu á Indlandi.
Sá er næstr verðr fyrir oss af helztu trúboðum Indlands
er Johan Philip Fabricius. Hann var sendr árið 1740 til Ind-
lands af Halle-trúboðinu þýzk-lúterska. Þessi ungi maðr vígði
sig með lífi og sál til verksins. Hann var af sérlega guðhræddu
fólki kominn. Þegar hann tilkynnti móður sinni bréflega þá
fyrirætlan sina að gjörast trúboði meðal heiðingja, skrifaði hún
honum á þessa leið: „Ástkæri sonr minn! Mér er það mikit
gleði, að þú ert staðráöinn í að gjöra guðs vilja. Sá guð, sem
þig hefir kallað til verksins, mun vissulega annast þig, og láta
engla sína leiða þig heilan yfir hin œstu höf, og gefa þér þanrr
hug og styrk, sem þú þarfnast. Sá guð, sem þig hefir skapað
í sinni mynd, mun vera þér ástríkr faðir; sonr hans, sem þig
hefir endrleyst með blóði sinu, mun vera bróðir þinn; heilaerr
andi, sem þig hefir endrfœtt í heilagri skírn, nmn búa í hjarta
þínu.“
Ein af systrum hans ritaði honum: „Ef það er guSs vilji,
aö við aldrei sjáumst framar í þessu lífi, þá gefi guð, að vi5
finnumst í hinni endalausu og fullkomnu dýrð, sem bíðr guðs.
barna.“
Það var eigi að furða, þótt ungr maðr frá slíku heimili
reyndist vel, þegar út í striðið kom. Honum gekk fljótt að
læra málið, er hann kom til Indlands, og eftir sex mánuði flutti
hann þar fyrstu prédikan sína út af textanum: „Sjá það guðs
lamb, sem ber heimsins synd.“
Sérstaklega var Fabricius vandr að uppfrœðslu heiðingj-
anna áðr en þeir voru skírðir. Á hans dögum átti Indland í sí-
felldum óeirðum við Frakka, og varð Fabricius og hinir trú-
boðarnir að líða miklar hörmungar á stríðstímanum. Hann
skrifaði til Halle: ,,Það er nú hlutskifti mitt að líða, en náð og
fyrirheiti drottins eru styrkr hjarta míns“. — Á efri árum sínum
átti Fabricius mjög bágt. Hann tók til láns penmga til að;
styrkja bágstadda og gekk sjálfr í ábyrgð. En þeir, sem hann
hjálpaði, borguðu aldrei peningana, svo hann gat ekki staðið í
skilum við þá, sem hann hafði ábyrgzt skuldina. Var því hinn