Sameiningin - 01.06.1906, Blaðsíða 20

ii6
var hann farinn að geta gengið, þó hœgt væri. ÞaS var kom-
i’ð langt fram á snmarið, þegar hann gat byrjað að vinna.
] ararMjórnin sá honum nú fyrir starfa, og fékk honum orf og"
’;á til að slá illgresiö, því það var svo rnikið af því. „Eg er
þá orðinn sláttumaðr"—hugsaði hann; ,,eg á að fella eins og-
eg var felldr. Er eg þá sjálfr þyrnir?" — „Já, það, sem a£
var tekið, voru þyrnar. Ef þú hefðir fengið að halda þeim,
gætir þú ekki hlúð að frakcrnunum, sem geyma fegrstu blórn-
in" — svaraði sama röddin.
Ekki voru margir dagar liðnir frá því hann fyrst studdist
við orfið sitt. Það þurfti að slá illgresið, sem svo rnikið var
af í kring um barnaheimilið. Þar studdist hann nú við orfið’
silt. Þar hafði hann líka verið felldr.
Hví hneig hann hér nú niðr aftr? Var hann svo þreyttr,.
að hann gæti ekki staðið? Nei, hann kraup til að ná því, sem
hann sá í grasinu. Þaö var hjartamyndaða hulstrið. Út frá.
því höfðu vaxið nckkur fögr blóm. Eitthvað hafði snert þaðy
svo það hafði opnazt og fallið úr því frœkornin, sem nú vom
orðin að fögrum blómum.
„Ó, ástkæru blómin mín!“ — hrópaði hann. Hver er
sú hönd, er hlúö hefir að ykkr i stað minna lianda? Þið standiö-
hér hrein og fögr. Eg sé nú þið geymiö á blöðutn ykkar sœt-
leik þess, er engin mannleg hönd fær leitt fram. Kórónur lífs
}kkar sýna mér nú fögnuð þann, er eg á, í vændum, ef eg leita
þess ávaxtar, sem geymir fegrstu blómin. Þiö minnið mig nú
á kórónu þá, sem heitin er hverjum þeim, sern reynist trúr allt
til enda.“
„Hjartans mamma mín! Nú sé eg sannan ávöxt af lífi
þínu, fœrðan til mín með þessum hlómum; frá þeim skín nú
1 jós það, sem lýsti þér t:l að gefa mér þetta hjarta. Eg hefi
losnað af lífsrót minni, en hér eftir skal eg hlúa að frcekorn-
unum og lá.ta hlómin vísa mér veginn.“
Læknirinn, sem stundað hafði hinn unga mann á sjúkrahús-
inu, var þennan dag staddr á heimili munaöarlausu barnanna.
Har.n kcm þar svo oft, bæði af því hann var gamall og reyndr
læknir, cg svo átti hann líka mikinn þátt í myndan þeirrar
stofnunar.
Hann sat nú við gluggann, sem sneri að staönum, bar sem
h’nn unga mann hafði kalið. Hann tók eftir því, þegar hann
féll á kné og tck upp hjartað, sem geymdi frœkcrnin. „Ungi
maðr!“—sagði hann, því nú var hann kominn út til sláttumanns-
ins. „Eg sá þú fannst eitthvað hé , sem eg veit þú hefir misst.