Sameiningin - 01.06.1906, Blaðsíða 18

fundizt í fönninni nokkra faðma frá stóra húsinu, sem átti a$
verða hæli fyrir munaðarlausu börnin.
* * *
Hann lá nú á sjúkrahúsinu, þessi ungi maðr. Læknarnir
sögöu hann kominn úr allri lífshættu. En hvað hann var bú-
inn að taka út! Það haföi orðið að taka af hcnum báða fœtr
og nokkuð af höndunum, en sárin voru nú sem óðast a$
gróa.
Já — sýnilegu sárin greru dag frá degi; en hann hafðí
fleiri sár, sem engir sáu ems vel og hann sjálfr.
Hugsjónir hans um framtíðina voru honum þyngri byrði
en hin stóru svíðandi sár líkamans.
Hann var kominn til þessa stóra bœjar í þeim tilgangi að:
verða að miklum manni. Hann hafði lagt af stað úr litla
þorpinu, þar sem móöir hans hafði unnið fyrir honum og
þrem öðrum systkinum hans, því faðir hans var fyrir löngu.
dáinn.
Nú var hún líka dáin fyrir rúmu ári.
Piltr þessi var yngsta barnið hennar. Hún unni honum
mjög heitt cg lét því ekkert ógjört til að búa hann sem bezt
undir lífið. Síðustu orð hennar til hans voru á þessa leið: „Eg
fæ ekki að lifa lengr hjá þér, sonr minn elskulegr. Hérna er
litið hjartamjmdað hulstr. Eigðu það í minningu um ást
mina til þín. Eg hefi látið í það nokkur frœkorn, sem eg bið
þig að sá á. leiðið mitt, þegar vorið kemr. Hlúðu vel að þeim,
og láttu blómin, sem upp af þeim spretta, vísa þér veginn. Eg
vona, að þú gleymir því ekki. Eg hefi látið grafa á þetta
hjarta orð skáldsins: „lát ei teygjast, svo losnir eigi frá lífs-
þíns rót.“
Drengrinn tók við hjartanu, kyssti mömmu sina innilega
síðasta kossinn og sagði: „Eg vil og skal geyma þetta, mamma
min.“
* * *
Hann hafði aldrei fundið, að hann stœði einn, fyrr en nm
í huga hans vakti stöðug endrminning um aðhjúkrun móð-
ur sinnar. Hve sárt hann þráði, að hún nú hefði mátt hlúa að
honum! Hann hafði ekki hugsað, að hann, ungr og ve!
hraustr, yrði svo brátt sviftr öllu sjálfstœði. Það hafði undar-
lega fljótt kornizt inn hjá honum eftir að mamma hans dó, að
hugsjónir hennar hjálpuðu honum lítið til að verða að miklum
manni, en að verða mikils metinn þráði hann og áleit fremra
öl!u öðru. Hann hafði svo oft heyrt drengina spyrja hann,
hvort honum væri ekki leitt að sjá gömlu konuna í þvottaföt-